Het paradijs..... Sardinië

Lieve Lezers, (Ik voel met net 'Lieve Paul' als ik deze titel noteer... zo fout... maar toch, ik heb ook alleen maar zoete zinnen te melden dit keer, vandaar dus toch deze titel....)

Maar eerst nog een paar opmerkingen voordat ik overga naar de zoete zinnen:

Arjen, welke Arjen ben je??? Leuk dat je onze verhalen toch leest maar Joost en ik zijn in verwarring... Ik heb al 2 neefjes die Arjen heten, en verder nog wat andere bekend Arjensdus laat ons niet langer in spaning!

Helaas, helaas, nog geen prijswinnaar! Jullie doen echt heel goed je best maar het komt eerlijk gezegd nog niet in de buurt!

Omke, zeer goed gezien, die Via in Popeï. Ik heb wel degelijk meer foto's. Sterker nog, ik heb een aantal foto's gemaakt van verschillende plekken in Pompeï en ik verheug me nu al op de kijk-en-vergelijk- sessie van onze gezamenlijke foto's! Oh, en wat ons betreft kun je alvast Camping Baia Blu Vignola Mare op Sardinie. boeken. Lees vooral verder als je geinteresseerd bent!

12 september 2009

Zon, blauwe luchten, helderblauwe zee, 25 tot 30 graden, windkracht 4, 5, 6 en prachtige natuur. Meer hoef ik denk ik niet te zeggen. Wat heerlijk! En de camping die we hebben gevonden is helemaal een luxe want de faciliteiten zijn echt top. Na wekenlang wat brakke voorzieningen is dit hemels. Douches met warm water en genoeg ruimte om je om te kleden, schone toiletten met bril. En het mooiste is nog wel dat we met de camper op 20 meter van het strand staan aan een zee waar het ideaal surfen en kiten is. We staan hier nu een aantal dagen en blijven ook nog wel een aantal dagen. Eindelijk hebben we gevonden waar we in heel Italie naar op zoek waren, namelijk een prima, gezellige camping aan zee, wind, heerlijk weer en een goede surfstek voor zowel mij als Joost. We hebben dan ook iedere dag kunnen surfen. Ik heb inmiddels al spierpijn in de armen en benen van het oefenen en Joost heeft ook al goed gevaren. Het is een prachtige baai met een mooi strand en hier en daar wat rotsen. De baai is erg groot waardoor het nooit druk is op het water en de wind staat eigenlijk altijd zo dat je bij problemen in de baai zult aanspoelen en je dus niet bang hoeft te zijn dat je de zee verder op zal drijven. Kiters en windsurfers varen naast elkaar, er is genoeg ruimte en er zijn dagelijks maar zo'n 10 tot 20 surfers op het water. Ongelooflijk eigenlijk. Op de camping zijn we wederom de enige Nederlanders. Er is plaats voor vele honderden gasten op de camping en in het hoogseizoen betaal je de hoofdprijs (59 euro per nacht voor 2 personen) maar het is niet heel druk nu. Er staan hier met name Italianen en Duitsers. En de pizza's smaken hier ook erg goed!

We zijn hartstikke sportief op deze camping want we hebben al getennist op de tennisbaan, veel gesurft en vandaag een mooie fietstocht gemaakt. De omgeving is echt heel mooi en dat wilden we graag op de fiets gaan verkennen. Het dorpje Aglientu was vandaag het doel, een dorpje op 10 killometer van de camping. 10 kilometer klimmen. Dus geen relaxtocht maar een goede work-out zeg maar! Het was echt prachtig. En de tocht ging best gemakkelijk nog eigenlijk. Was goed te doen. Het zal ook komen doordat we nu al aardig vaak op de fiets hebben gezeten en na de Hundstein van Oostenrijk is geen berg meer te hoog.......Na anderhalf uur waren we boven. Na een heerlijk broodje van de Paneteria zijn we weer in een half uur afgedaald. En nu zitten we wat te relaxen in de camper. Ik ben de stukjes aan het typen voor de website en Joost zit in de nieuwe reisgids in het Engels van Sardinië te lezen. Wat we tot nu toe gezien hebben van dit eiland is werkelijk heel mooi dus we willen nog wel wat meer zien. Als het lukt willen we het gehele eiland wel rond. Moet lukken. We hebben nog zo'n 7 weken voordat we terug naar Nederland komen.

Meer info? BekijkSardinië vakantie

Monopoli

Monopoli. Ik wist niet dat het echt bestond. Monopoli is een stadje in de provincie Apulië in het zuiden van Italië en is gelegen aan de Adriatische kust. Na de omweg die we moesten rijden vanwege de werkzaamheden zijn we hier uitgekomen. Apulië is een mooie provincie en vooral bekend vanwege de Trulli huisjes. Uit te spreken als Troelli, echt waar, we verzinnen het niet. Een trulli is dus een heel klein huisje. En het speciale van een Trulli is dat het gemaakt is van opgestapelde stenen zonder dat het gemetseld is. Heel grappig om te zien. Ik kende dit totaal niet maar het blijkt een erg bekend fenomeen te zijn en de grote trekpleister van deze streek. Wij hadden, zoals we eigenlijk altijd reizen, deze plek bij onze laatste bestemming pas uitgekozen. Met name vanwege de mogelijkheid tot surfen. Monopoli staat ook in de windsurfguide met als omschrijving: A stunning old town where time seems to have stood still. Wij vonden dat wel aantrekkelijk klinken. Maar aangezien we deze autorit steeds meer last kregen van de lekkende lijm in de auto en later ook van een oververhitte motor, konden we ook niet veel langer doorrijden. De camper moest gewoon naar de garage want wij hadden echt geen idee wat er nu mis kon zijn. We hebben de koelvloeistof bijgevuld onderweg, voordat we een vrij pittige berg over moesten en toen ging het weer goed met de motor. Maar de lekkage bleef. En dus zijn we op zoek gegaan naar een garage en er eentje gevonden in Monopoli. Zoals je op de foto's kunt zien hebben we een mooie nieuw onderdeel in de auto gekregen. Maar nog niemand heeft de prijsvraag gewonnen want we hebben nog geen goede reactie gehad op wat voor soort onderdeel het is en waarvoor het dient. Dus vertel ik nog even niet verder wat nu het probleem was.

Het was in ieder geval best leuk om bij de garage om te hangen. Zo toverde een vrachtwagen chauffeur een giga tros druiven uit zijn truck te voorschijn voor ons. Na zo'n lange hete autorijdag gaat een tros druiven er wel in hoor! En het onderonsje tussen de manager en de monteur over het onderdeel wat vervangen moest worden was ook leuk om te volgen. Ze waren het duidelijk niet met elkaar eens. Joost en ik hebben ook nog steeds af en toe een discussie over dit auto onderdeel: volgens Joost is het helemaal niet vervangen maar is het oude onderdeel wat opgelapt en weer teruggeplaatst omdat er geen goed nieuw onderdeel was. Volgens mij is het wel gewoon geplaatst. We zullen het nooit weten. Feit was dat het onderdeel door de manager via de scooter ergens vandaan was gehaald en dat de monteur er niet helemaal tevreden mee was. Anyway, na 2 uur rondhangen bij de garage en 90 euro lichter (viel ons nog alles mee eigenlijk) konden wij op zoek naar een camping. En de campings hebben we uiteindelijk overgeslagen omdat die niet echt super waren maar bij de Sosta camper hebben wij wel een mooi plekje gevonden. Een sosta camper is een camperplaats. Je parkeert je camper in de rij naast de andere campers en hebt dan nog een paar meter ruimte voor een terrasje. En verder is het hopen op goede voorzieningen. Die waren hier gelukkig wel aardig. In ieder geval werd er dagelijks schoongemaakt. De sosta was erg netjes en mooi onderhouden en het was erg leuk om hier te staan. En goedkoop, 12 euro per nacht. Das voor Italiaanse begrippen zeer goedkoop overnachten. Want de prijzen voor een sosta camper gaan per camper, ongeacht het aantal personen. Voor een gezin is het dus vele malen goedkoper om met je camper naar een sosta camper te gaan dan naar een camping want een camping kost gemiddeld 40 tot 60 euro per nacht in augustus. Er stonden dan ook alleen maar Italiaanse gezinnen, we hebben in Monopoli zelfs geen andere buitenlandse kentekens gezien.

Het stadje hebben we uiteraard verkend, met de fiets. We stonden namenlijk op ongeveer 7 kilometer afstand van het stadje dus lopen was niet echt een optie. Monopoli is inderdaad een prachtig, schilderachtig stadje. Het oude centrum ligt aan zee en heeft waarschijnlijk Moorse invloeden gehad. Het stadje heeft wel wat van Tarifa, in Zuid Spanje wat ook een moors oud centrum heeft van witte huizen en kleine steegjes. Het centrum is vrij groot nog, groter dan Tarifa en heel gezellig met mooie witte huizen en heel kleine steegjes en veel pleintjes. Inderdaad alsof de tijd heeft stilgestaan. Super leuk om doorheen te slenteren of te fietsen. Verder hebben we ook nog een middag gefietst langs de kust richting andere dorpjes en stadjes en hebben we gezien dat deze streek, zeker vergeleken met Calabrië, redelijk rijk is. Sommige stadjes zijn echt mooi en netjes aangelegd met prachtige appartementen aan zee. Het is hier nog rustig, weinig grote strandtenten of hotels. Maar wel netjes. Erg leuk om zo langs de kust te fietsen. Want ja, ook hier geen wind dus hebben we wederom niet kunnen surfen. Gelukkig is er op de fiets ook een hoop te zien dus we vermaken ons heel goed. Maar het is wel jammer. We kwamen naar Italie voor het surfen. Ook wilden we graag veel van het land zien en dat is zeker gelukt. Maar we hebben eigenlijk nog geen echt goede surfdag gehad. Vooral Joost vindt dat erg jammer. Maar ja, je hebt het met wind gewoon niet voor het zeggen.

Road trip Calabrië

We staan momenteel met de Mobilvetta Design op camping La Pineta de Sibari, Calabrië, Italië. Het is warm, nog steeds, al lijkt het 's avonds wel iets koeler te zijn dan de afgelopen weken. Ik heb bijvoorbeeld deze week voor het eerst sinds Oostenrijk weer eens mijn spijkerbroek aangehad. Niet dat het nu koud is hoor, want het is en blijft zo'n beetje altijd 30 graden in de camper, ook 's nachts. Alleen overdag wil het nog regelmatig 40 graden worden binnen. De spijkerbroek was eigenlijk meer tegen de irritante muggen die je kuiten en enkels altijd zo lekker vinden. En 's avonds koelt het nu wel een beetje af waardoor het best fijn is weer eens een lange broek aan te hebben. Joost doet hier niet aan mee, die wil het graag blijven volhouden in zijn 5 euro korte broek. Moet hij weten.

We zijn hier een aantal dagen geleden aangekomen, na een roadtrip langs de meest zuidelijke punt van Italië, zeg maar de tenen van de laars. We hebben de kustweg gevolgd vanaf Gizzeria Lido via Reggio de Calabrië richting Taranto. Tot aan Reggio di Calabria is het snelweg. Nou ja, grotendeels dan want op vele plaatsen in Calabrië is men nog bezig deze goed aan te leggen. Met EU subsidie. Maar de wegen zijn goed en niet heel druk. Vanaf Gizzeria Lido tot aan Reggio di Calabria heb je prachtig uitzicht over zee vanaf de weg. Er zitten echt schitterende stukken Italië tussen. Met name de laatste kilometers voordat je de bocht om gaat. Je ziet Sicilië heel goed liggen, en op het vaste land van Italië liggen een paar heel mooie dorpjes. Wij hadden ze graag van dichtbij bekeken maar dat liet onze topcamper helaas niet toe. Veel te stijl en bochtig. Nu zijn we heel wat gewend, met name de Lofoten waren de ultieme challenge voor deze Mobilvetta, maar smalle haarspeldbochten stijl omhoog is net wat te gortig. Dat red ie gewoon net niet of is zo ontzettend spannend dat het niet meer leuk is. Regelmatig hebben wij gedacht, gaan we dit halen of moeten we achteruit terug? Das niet heel leuk rijden. Dus we zijn er hier niet aan begonnen. Maar als je met een superbolide naar het zuiden van Italië rijdt, is het volgens ons zeker een aanrader om Tropea, Scilla en Villa San Giovanni eens te gaan bekijken! Reggio di Calabria kun je gerust overslaan. Nu zijn we niet in het centrum geweest, maar door de stad rijden was zeker niet bijzonder mooi dus we hebben de stad gelaten voor wat hij is. De snelweg hield hier ook op en ging over in de B weg die tot aan Taranto loopt. Ondertussen begon het steeds vaker te stinken in de auto. Dit keer voor in de auto, en alleen tijdens het rijden. Dit begon eigenlijk al toen we Italië binnenreden op 10 augustus, maar het begon nu steeds erger te worden en we hebben echt geen idee. Het was de accu niet, dat hadden we al vastgesteld. Dus tja, mysterie. Wat ook een mysterie is: er komt vocht uit de auto, het lijkt uit de vloer te komen en af en toe drupt er wat over de vloer van de auto heen. Op de snelweg hebben we bij een benzinestation aan een mannetje gevraagd, die daar een kleine garage had, wat het kon zijn want we vertrouwden het niet helemaal. Hij sprak geen woord Engels. Met handen en voeten heeft hij ons duidelijk gemaakt dat niks ergs was en dat we gewoon door konden rijden. Hij had het steeds over Cola of Colla. Ik dacht dat ie Coca Cola bedoelde maar wij hebben echt geen Cola in de auto liggen. Maar dat was het niet. Nou ja, wij verder rijden. Ik ben toen in mijn ' hoe en wat in het Italiaans' op zoek gegaan naar Cola of Colla. Blijkt het lijm te zijn! Volgens dat mannetje lekt het dus wat lijm van de vloer. Op zich een plausibel verhaal want het is verrotte heet in de auto tijdens het rijden en de vloeistof stinkt ook. En wat lijm is inderdaad op zich niet een drama. Wel heel irritant maar ja. Wat doe je daaraan he? Tja, wat kranten neerleggen want met blote voeten op slippers in de natte lijm is niet echt fijn want kokend heet.

Ondertussen waren we aangekomen bij windsurfspot: Punto Pellaro. Klinkt goed toch? We konden er alleen niet komen... want de route daarnaartoe voert je door een tunneltje van 2 meter 20 onder de spoorlijn door. En wij zijn 3.25 hoog Tja, dan houd het gewoon op he. Zo'n 10 kilometer verderop zagen we een camping en daar konden we wel weer komen, via een weg over de spoorlijn heen. Was best een aardige camping met een aardig strand. Het entertainment team stond al de middag-strand-aerobic-show te verzorgen. Maar er waren nul mensen aan het surfen. En echt een superspot was het zeker niet. Er stond veel stroming omdat het dichtbij de straat van Messina is. Op die andere spot, waar we niet konden komen, hingen een paar kites in de lucht, daar was het vast erg leuk geweest..

Onderweg zijn we veel verlaten stranden tegengekomen. De ene prachtig mooi, de ander helemaal niet. Af en toe kwamen we door een dorpje en dan is het opletten geblazen om de camper goed te manoeuvreren door de smalle straatjes. De straatjes lijken hier wel allemaal precies 2 fiat panda's breed. Dus als de camper langs een fiatje moet zijn wij erg aan het sturen en passen en meten. Want de Italiaan gaat vooral zijn eigen weg, maar dat was ons inmiddels bekend.

Uiteindelijk zijn we geëindigd in Roccella Jonica. We kwamen dusdanig weinig campings tegen onderweg (zeg maar verder gewoon geen ) dat we hier de camping op zijn gereden. Best een bizarre ervaring was dat. Eerst een grindweg van 2 kilometer (we kregen weer visioenen van de grindwegen in Zweden..en van lekke banden...) en daarna dan toch een groot campingterrein. Maar waar plaats was voor zo'n 200 gasten, stonden in totaal 6 families. De faciliteiten stonden er maar verlaten bij en waren oud en versleten. 20 wasbakken naast elkaar, buiten, in de open lucht, en waarschijnlijk al in geen jaren gebruikt. Raar toch? In heel het zuiden van Calabrië geen camping gezien en hier stond bijna niemand. Het zal aan ons liggen maar wij vonden het apart. De beheerder was echter aardig en voor 20 euro mochten we een nacht staan. Prima. We hebben alles uitgeladen, mierengif gestrooid, mierenstromen in de camper zelf uitgeroeid met glassex (het lijkt een nieuwe extra dagelijkse taak te worden en vraag me niet waarom ik dat doe met glassex, dat weet ik ook niet maar het werkt...) en hebben de fiets gepakt. We hadden weer een missie: binnenbanden scoren bij een fietsenzaak en boodschappen doen. Via de camping naar Rocella Jonica was het ongeveer 4 kilometer fietsen langs een mooi aangelegde boulevard. Het duurde alleen even voordat we op die boulevard uitkwamen, want Joost had op de grindweg een lekke band dus Joost heeft op de grindweg eerst de laatste binnenband moeten gebruiken voordat we weer verder konden. Het was verder een leuk fietstochtje langs mooie stranden waar het zeer rustig was. Het dorpje was wel weer druk en ook best leuk. Na wat heen en weer fietsen vonden we een zaakje die voornamelijk deed in scooters maar die ook wat fietsen aan de gevel had hangen (echt waar, ze hingen aan de gevel) dus ging Joost naar binnen. We zijn inmiddels al aardig inventief in het converseren in het Italiaans en dat ging in dit geval ongeveer zo: Joost liet een oud doosje met een binnenband zien en stak 4 vingers omhoog. Het mannetje begreep dat wel. Zo doen wij dat dus. Want 'Ik zou graag 4 nieuwe binnenbanden willen hebben' staat echt niet in mijn ' hoe en wat in het Italiaans'. Joost kreeg er echter maar 1, de man had niet meer binnenbanden op voorraad. Aan de overkant van deze scooter-fietsenzaak was toevallig ook de supermercato dus konden we gelijk wat boodschappen inslaan. Onze Italiaanse boodschappen bestaan meestal uit brood danwel Ciabatta, Nutella, Rucola, Ricotta, Piadines (soort broodwraps) water en Prociutto Crudo. Onze favoriete maaltijd is Piadines met Ricotta, Prociutto, Rucola, Walnoten, tomaat en zout en peper. Lekker!!! Pasta en pizza eten we ook veel want we zijn nu eenmaal in Italie, en we lijken wel bijna vegetariërs. Vlees is gewoon erg duur hier. En het is lastig voor ons om te kopen omdat we eigenlijk altijd boodschappen met de fietsen doen en vlees vervoeren in deze hitte is niet echt verstandig. Dus waar we in Hvide Sande alleen maar vlees aten, eten we tot nu toe tijdens deze reis nauwelijks een goed stuk vlees als warme maaltijd. Maar echt missen doen we dat niet. De prociutto is ook heerlijk en dat is tenslotte ook vlees! Joost is helemaal in zijn nopjes als we ' lompers' eten. Ik ook trouwens, met een glas wijn erbij, heerlijk! (Dat van de Lompers moet ik even uitleggen. In Zweden waren ook veel broodwraps te koop en ook de Zweden aten dat veel. Wij proberen graag alles uit en kochten ook daar broodwraps. Lomper stond er op de verpakking van deze Zweedse variant. Dus wij dachten dat ze zo heetten. Maar pas veel later kwamen we erachter dat Lomper gewoon een merk is. Toen noemden wij deze maaltijd echter al steeds Lompers en dat doen we nu gewoon nog steeds. Dus de Piadines van Italië heten bij ons ook Lompers) In Zweden eten ze de lompers veel met sla en garnalen of met sardines en salade. In Italië moet je de lompers eerst even aanbakken en daarna kun je ze eten met rucola, Prociutto, en wat je nog meer lekker vind. De Italianen maken er voor de kindern ook een andere lekkernij van: Warme lompers met nutalla. Das inderdaad echt heel lekker, wij kregen ze eens van de Italianen waar we naast stonden bij Don Adriatico en ik maak ze af en toe ook zelf wel eens klaar. Hmmm...

Maar tot zover het eten. In Roccella Janico zijn we 1 nachtje gebleven en hebben we de volgende ochtend alles weer ingepakt. De camping was gewoon niet eentje waar we langer wilden blijven. Beetje vaag allemaal. Dus zijn we weer on tour gegaan, verder over de E90. We zagen wederom prachtige en minder mooie stranden, afgewisseld met dorpjes, oude torens en zelfs oude Griekse opgravingen. Ook kwamen we ontzettend veel leegstaande gebouwen tegen die vaak maar voor de helft waren gebouwd. Op de meest mooie locaties, dat is het vreemde. Het geld zal wel op zijn geweest. We zagen ook wel veel bewoonde huizen die, als je goed kijkt, maar half af bleken. Dan wonen de mensen op de eerste etage, is daar alles netjes geverfd en staan er gezellige plantjes en stoelen enzo, maar dan is de 2e etage helemaal kaal. Alleen muren, geen ramen of deuren. Ze zullen waarschijnlijk pas weer verder kunnen bouwen aan de 2e etage als er weer geld is. Schijnt zo te werken in Italië. Af en toe zagen we ook weer wel mooie volwaardige villa's en boerderijtjes op de heuvels staan of stond er een prachtig vilaresort aan zee. Calabrië is blijkbaar nog een arme streek waar af en toe een luxe project met vila's is neergezet waar de beheerders wel geld steken in onderhoud en afval opruimen.

Ons plan was om de gehele kustweg rond te rijden richting 'de hak' van Italië Maar een paar uur na Roccella Janico werden we bij Crotone plotseling aangehouden door de ANAS mensen (De Italiaanse Rijkswaterstaat van de regio Calabrië) We konden de weg niet vervolgen naar Taranto. In het Italiaans hebben ze ons duidelijk weten te maken dat we niet verder konden omdat de kustweg in onderhoud was. Dat begrepen wij uit de handgebaren althans. Tja, das dus dikke vette pech hé. Dan moet je wel de alternatieve route nemen, en dat was 'maar' ik schat 100 km om. Een B weg door de binnenlanden van Calabrië, via de stad Cosenza, een klein stukje Autostrada, en dan weer terug naar de Ionische kust. Nou, aangezien we geen keus hadden, hebben we dat maar gedaan. Wel jammer van onze kust-roadtrip. De weg zag er op de kaart nog wel wat spannend uit. Maar er stonden geen 12% waarschuwingen op de kaart dus we hebben het er op gewaagd. Uiteindelijk was het een prachtige route. Een mooie weg, dwars door de binnenlanden van Zuid Italië over de Apennijnen heen. Een route die we anders nooit hadden gekozen. Ondanks dat er geen waarschuwingen werden aangegeven van 12% stijgingen was het wel degelijk erg stijl omhoog. Het overgrote deel heb ik in de 3e versnelling moeten rijden, gemiddeld 50 km per uur op een weg waar de rest van de Italianen gemiddeld 90 km per uur reden. Dus werden we, wat te verwachten is, van alle kanten ingehaald, ook door vrachtwagens. Wij hebben ons vaak afgevraagd of er niet ontzettend veel Italianen omkomen in het verkeer want alle inhaalacties die wij hebben gezien.... Onze autorit was dus enigszins wat anders dan we 's ochtends gepland hadden maar uiteindelijk wel erg mooi en leuk.

Uiteindelijk zijn we dus aangekomen op camping La Pineta de Sibari, een camping aan de Ionische kust, nog net in Calabrië. Een grote familiecamping met wederom eigenlijk alleen Italianen met hier en daar een verdwaalde Duitser. Het entertainment team was het leukste van de camping. Maar ook de grote uittocht der Italianen was leuk. Aangezien het einde van augustus is aangebroken moeten alle Italianen weer inpakken en op huis aan. En dat doen de Italianen in stijl hoor! Daar nemen ze gerust de tijd voor. Alles moet namelijk schoon opgeborgen worden en er is nog al wat troep schoon te maken dus zijn ze daar wel een dagje of 2 mee bezig. Een genot om naar te kijken. Elk doekje, stuk zeil of grondzeil wordt afgespoeld met water en geboend. De koelkast en de tv blijven buiten staan want er moet 's middags en 's avonds wel goed gegeten worden met de tv aan. En ondertussen discussiëren ze lekker door.

Helaas was hier ook geen wind. Dus hebben we hier niet kunnen surfen. Augustus lijkt wel de geen-wind-maand in Italië. Wel hebben we een mooie fietstocht gemaakt het binnenland in. Ik had een foldertje gezien van een zwembad in de bergen en dat leek me wel wat. Op de fiets een mooie tocht omhoog. Lekker zweten bij 30 graden plus en in klein verzet de berg op trappen. Gelukkig was het niet heel ver dus na een uurtje waren we er. En het zwembad had ons nog meer te bieden dan alleen water want een modderbad nemen hoorde er ook bij. Na enig aandringen heb ik Joost zover gekregen dat we ons zelf met modder hebben ingesmeerd welke heerlijk ruikte naar zwavel en rotte eieren. Goed voor alles volgens de badmeester. Zal best! Het was wel grappig hoor! Je hele lijf insmeren met vieze smurrie en dan in de zon wachten tot het opdroogt. Een soort mega moddermasker zeg maar! En daarna weer afspoelen en dan lekker zwemmen. Nu, 3 dagen later, ruik ik nog steeds naar rotte eieren, das minder.... Het was een ervaring! Na een tijdje hebben wij onszelf weer in de fietskleding gehesen en wilden we beginnen aan de terugtocht. Eerst een stijl stuk omhoog en daarna weer naar beneden richting zee. Maar helaas ging het na 2 trappen bij mij al mis. Ketting doormidden. En daar sta je dan weer. We hadden van alles bij ons, zoals een fietspomp, die ene nieuwe binnenband uit Roccella en een plaksetje. Maar geen ketting en al helemaal geen apparatuur om een ketting mee vast te maken. Joost heeft zijn best gedaan maar het was echt niet meer te maken. Dus zijn we maar gaan lopen. Bergopwaarts. Heel fijn.. Na een tijdje konden we gelukkig weer dalen en kon ik op mijn fiets zitten en naar beneden rijden. Maar toen de daling voorbij was moesten we echt nog iets van 7 kilometer tot aan de camping. Pfff! Best ver lopen! Steppen lukte ook nog wel maar was best vermoeiend. Tot Joost een briljante ingeving had: Hij vond een stuk plastic langs de weg en heeft mij toen gesleept! Briljant! Werkte uitstekend! De Italianen keken ons wel wat vreemd aan, we reden immers op de grote weg omdat er hier geen fietspaden zijn, maar ik vond het allang best! Ging hartstikke goed zo! We wisten dat er in het dorpje verderop een fietsenzaak was dus daar zijn we naartoe gesleept en hebben we de ketting laten maken. En zo hadden we weer een mooi avontuur beleefd!

Gazzeria Lido

Een bijzondere naam voor een bijzondere stek.

We zijn hier eergisteren aangekomen na een enerverende tocht door de binnenlanden van Italië. Vanuit Paestum was het hemelsbreed zo'n 300 kilometer hiernaartoe maar de kustweg volgen was geen optie. Want die kustweg hadden we vanuit Paestum al eens gereden en dat was met de kronkelweggetjes al spannend genoeg. Dat wilden we graag vermijden. De snelwegen zijn ons tot nu toe zeer goed bevallen in Italië dus wij verwachtten geen problemen. Ware het niet dat ze met de weg bezig waren en wij dus een flinke vertraging opliepen. Nou ja, ach, we hebben de tijd! Het was alleen wederom snik heet om te rijden en dan raak je toch sneller vermoeid en ben je het gewoon snel beu. Om een uur of 4 zagen we dan toch eindelijk weer de zee! Dezelfde kust als waar we vandaan kwamen maar toch anders. Vele malen rustiger en minder campings en hotels en andere drukte. Ook de stranden waren een stuk leger. We zagen wel een 'Sosta Camper' (overnachtingsplaats voor campers) dus we wisten dat er zoiezo onderdak zou zijn. Na enig speurwerk hebben we toch de weg gevonden naar Gazzeria Lido en stonden we opeens op een parkeerplek aan zee. We zagen vanaf de weg een paar kites in de lucht hangen dus we wisten dat we hier ergens moesten zijn! Volgens de kite en windsurfguide een prima spot waar het in de zomer zeer druk kan zijn. Nou, met die drukte viel het wel wat mee. Nadat we over het strand hadden gewandeld zagen we zowaar campers staan en bleek er tussen de bomen een soort camping te zijn! Wij gelijk inchecken. Dat moest bij de bar, en met behulp van de tolk capaciteiten van een anderecampinggast konden we duidelijk maken dat we hier graag een of meerdere nachten wilden staan. Daarna heeft Joost onze camper via een achterafweggetje naar deze camping geloosd. De camping heeft geen naam en is voor onbekenden echt bijna niet te vinden. Maar we staan, en we staan practisch aan zee, tussen de Italianen. Iedereen hier kite, of in ieder geval is er in elke camper of tent wel iemand van het gezin die kite.

Joost heeft 2 dagen gekite. Het was maar van korte duur maar dat komt puur vanwege het feit dat het maar heel kort goed waait. Goed genoeg om te kiten maar nog niet goed genoeg om leuke sprongen te maken. 'Het is puur een kwestie van hoogte blijven lopen' alsdus Joost. Vanaf een uurtje of 12 s'middags begint het een beetje te waaien en rond een uurtje of 2 kan iedereen los. Maar vaak zakt de wind na een uurtje al weer in. Wel jammer. Het schijnt gewoon een slecht windseizoen te zijn. Hebben wij dat.

De camping is overigensqua locatie perfect maar heeft jammer genoeg zeer slechte faciliteiten. De toiletten en douches zijn vies en je moetalleseerst goed schoonmaken voordat je het durft te gebruiken. Verder is het warm en koud water systeem niet helemaal je-van-het en blijf je aan de kraan draaien alheeft dat eigenlijk geen zin; je hebt of gloeiend heet water of ijskoud water. De familie mier is gelukkig weer zo goed als vertrokken.

Het enige wat we hier wel hebben, in tegenstelling tot alle voorgaande campings en camperplaatsen, is gratis internet. Nou ja, gratis, we kunnen gewoon inloggen op één of ander netwerk en kunnen dan online. Iedereen doet dat hier dus wij ook!

Morgen gaan we weer op tournee. Ons plan is om uiteindelijk de gehele kustweg van Calabrie te rijden, die als het goed is redelijk vlak en goed berijdbaar is.

Tot zover, Ciao vanuit Italie!

Liefs, Joost en Marjon

De Lotto: 135 Miljoen

Lieve lezers,

Dank voor alle leuke en lieve reacties op onze weblog... Fijn dat we trouwe lezers hebben, dan schrijf ik alles niet voor niks!

Rutger en Francina, jullie zijn echt met stip de snelste lezers, ik kan er vergif op innemen dat wanneer ik een stukje plaats, ik binnen een kwartier een reactie heb :-)

Omke, je bent met stip de meest uitgebreide in de reacties, je kunt haast zelf een weblog beginnen :-)

Muppet en Paultjeuh, dank voor de heerlijke droge opmerkingen! De band opblazen was inderdaad een kansloze actie en nee, we hebben geen foto's van vieze Joostje en Marjonnetje met cola op het terras...

Momenteel zit ik wederom met Joost samen in het Savoy Beach Hotel Paestum. We hebben voor de gelegenheid wederom onze meest chique outfit aangedaan om er wat fatsoenlijk uit te zien. Er lopen hier picolo's rond, alles is van marmer en er speelt iemand op de piano in de lobby. Gisteravond precies hetzelfde verhaal. Toen arriveerden er zelfs vele gasten in avondkleding. Later zagen we ook een bruidspaar. Rond half 9 kwam het gezelschap aan, ze zullen daarna nog wel aan tafel zijn gegaan voor een heerlijk, chique diner. Op zich niks bijzonders zou je zeggen, er zijn immers zoveel chique hotels in de wereld. Ware het niet dat het buiten het hotel zo'n totaal andere wereld is, dat de wereld in het hotel surrealistisch doet voorkomen. Alles van is marmer, er staan veel palmen en er zijn overal mooie bloemen, er is een giga groot en net zwembad.. Onze camping is 100 meter verderop, en onderweg van de camping naar het hotel kom je veel, heel veel afval en viezigheid tegen. Het afvalsysteem werkt niet goed zullen we maar zeggen, wellicht is het Napels probleem ook hier nog steeds een issue... Onze camping is overigens prima en goed verzorgd als je de hangtoiletten even vergeet... Maar aangezien het hotel internet heeft en we in de lobby, tegen betaling van 3 euro per uur, op internet mogen, trekken wij graag wat nette kleding aan en planten wij onszelf op een leren bank in de lobby.

We zijn nog steeds in Paestum, een dorpje aan de kust voorbij Salerno wat zijn naam dankt aan de Griekse tempels van Paestum. Omdat we deze bezienswaardigheid niet mogen missen, zijn we er gister naartoe gefietst. Tegen betaling van 6 euro mochten we de opgravingen bekijken en konden we naar het museum. We realiseerden ons dat dit de allereerste keer was dat we ergens entree voor hebben betaald. Het werd bijna tijd om iets te gaan bezichtigen zeg maar. De tempels waren erg mooi, je waant je echt in Griekenland waar ook veel van dit soort overblijfselen zijn. Het was zeker de moeite waard! Niet eens zo heel veel toeristen dus je kon het lekker op je gemak bekijken en zelfs nog foto's maken zonder andere toeristen erop! Paul, je hoeft ze dus niet weg te werken, dit keer :-) De tempels zijn nog in erg goede staat en prachtig om te zien. Het was wel weer fijn heet, dus lang hielden wij het niet vol om tussen de opgravingen rond te slenteren. Wat we vervolgens hebben gedaan, is onze plannen uitwerken wat we met de 135 miljoen euro gaan doen die we gaan winnen met de Italiaanse Lotto. 135 MILJOEN EURO!!! Mijn hemel, je zou het toch echt winnen! Wij hebben gister een lot gekocht en onder de schaduw van een boom vele plannen gemaakt. Welke we nog even voor onszelf houden. Helaas hebben we de 135 miljoen niet gewonnen... Nog niet...Maar we hadden wel degelijk winst!!! 19,75 euro om precies te zijn! Oke, het is geen belachelijk hoog bedrag, maar we hebben er wel een nieuw lot van 5 euro voor gekocht én gaan vanavond uit eten! Je kunt hier op de camping namelijk pizza eten en aangezien de duurste pizza op de kaart 5,50 is, kunnen we van de overgebleven 14,75 best uit eten dachten wij zo. Wat een feest!

Verder hebben wij ons de afgelopen dagen bezig gehouden met het vervolg van onze reis. En hebben we daarover vandaag een beslissing genomen. Dat was nog best lastig. Waarom? Omdat wij van meerdere mensen hebben gehoord dat Sicilië, waar wij graag voor een paar weken heen wilden, helemaal niet zo heel mooi is. De Nederlanders die wij hier op de camping zijn tegengekomen, bijvoorbeeld, kwamen net van Sicilië af en het viel hun erg tegen: Maar weinig mooie stranden, aan de zuidkant er vies en arm, geen surfsteks (zij zijn ook surfers..) en als ze ons een advies mochten geven, wat ze dus ook deden, konden we beter naar Sardinië gaan.. Wij hebben hier even over nagedacht, wat campings bekeken, wat op internet bekeken en hebben uiteindelijk besloten om daadwerkelijk naar Sardinië te gaan! Met de boot, uiteraard. Na wat onderzoek heb ik uitgevonden dat we het beste vanaf Civitavecchia de veerboot kunnen nemen. Deze plaats ligt even boven Rome. We zullen rond 31 augustus waarschijnlijk de boot naar Sardinië nemen. Morgen vertrekken we eerst nog zuidelijker, naar Calabrië, omdat we daar gewoon heel graag naartoe willen. Vervolgens zullen we volgende week 'terug' rijden naar het noorden om vervolgens met de boot de oversteek te maken. Waarschijnlijk, als het inderdaad zo mooi is als de plaatjes en de mensen ons doen geloven, zullen we daar een aantal weken blijven. Misschien wel tot eind oktober. Sardinie is minsten zo groot als Nederland en beloofd ons mooie zandstranden, helder blauw water en een prachtig binnenland. De paar campings die er zijn beloven ook op prachtlocaties te liggen met surfmogelijkheden. Ons lijkt het geweldig om dat eens te gaan bekijken en we vinden het ook wel een avontuur om de Mobilvetta weer eens op de veerboot te zetten. We kennen niet veel anderen die al eens op Sardinië zijn geweest en weten dus vrij weinig over dit eiland. Kijk, Pizzeria Sardegna in Leeuwarden, das altijd een feestje om daar te eten. Dus dan moet het eiland zelf ook fantastisch zijn, toch? (Renato, mogen we nu voortaan gratis pizza bij je eten??)

Wanneer we dan ergens in oktober weer terug gaan naar het vaste land willen we graag nog Rome bezoeken. Om vervolgens de eerste week van november weer in Nederland aan te komen. We zullen wel moeten, want op 4 november verloopt de APK keuring van ons huis...

Maar zo ver is het nu nog lang niet!!!

Veel liefs, Joost en Marjon

Don Adriatico

Een terugblik over onze dagen in Italie

Zo, na lange tijd van afwezigheid hier dan eindelijk weer een teken van leven van ons. Na Zell am See hebben we de Middellandse Zee opgezocht. We hebben het erg leuk gehad in de bergen, maar hadden wel zin om weer verder te gaan. We zijn via Slovenië naar Kroatië (Istrië) gegaan en daarna, op 10 augustus, naar Italië.

We zitten nu, dinsdag 18 augustus, met de laptop aan onze campingtafel, hebben de kaarsjes aan, de bikini hangt te drogen aan ons waslijntje en we horen de Middellandse Zee op de achtergrond. Oh, en een Italiaanse hitparadetopper horen we ook nog op de achtergrond; de Italianen zijn net weer wakker geworden (22.00 uur) en op de camping wordt de muziek weer aangezet. Joost zit te lezen in 'mannen die vrouwen haten' en ik schrijf dit terwijl ik net 'het diner' heb uitgelezen. Nu, na 22.00 uur, is het eindelijk niet meer heet en benauwd. Wel is het nog steeds zo'n 30 graden en is het al om half 9 pikkedonker, weer eens wat anders dan 24 uur licht zoals we boven de poolcircel hadden!

10 - 17 augustus 2009

Numana Italie

In Numana, een klein plaatsje onder Ancona, zijn we een week geweest. Op de camperplaats op het terrein van de Kartbaan van Don. Joost heeft de eigenaar Don Adriatico genoemd. Het was ook een echte Don. En hij leek een beetje op Danny de Vito. Hij runde een kartbaan en die was voornamelijk s'avonds open. Overdag is het te heet en pas na 21.30 uur komen de Italianen weer wat in beweging, zo net na het eten. En dus draait de kartbaan pas vanaf 21.30 uur op volle toeren. En kunnen wij meegenieten van de bijbehorende kartgeluiden. Nou ja, genieten.... De camperplaats was lastig te vinden, die kunnen ze in Italie wel goed verstoppen. De campings daarentegen zijn overal goed te vinden. Maar duur! Gemiddeld kost een camping ons 40 euro per nacht. En aangezien ons budget voor eten, slapen, drinken en overnachten 50 euro per dag is, kunnen we dat eigenlijk niet betalen. De eerste nacht in Numana hebben we nog op een camping gestaan omdat we niks anders konden vinden en het noodweer werd. Dat was Camping Adriatico (ook al zo'n originele naam) waar 'de bolle' ons s'avonds vermaakte met muziek en dans op het centrale pleintje van de camping. 'De bolle' is ook alweer een verzinsel van Joost. Hij was de eigenaar van deze camping en erg dik. Hij danste wel de hele avond met een te blij hoofd mee met het animatieteam die dansjes deed op muziek met kleuters. Te grappig. Later op de avond, na een half uur noodweer met onweer en een wolkbreuk, werden wij weer verrast met iets raars op deze prachtcamping: een groep Hollandse Volksdansers ging optreden voor de Italianen van de camping!!!! In klederdracht en op klompen!!! Wij geloofden werkelijk niet wat we zagen. Maar de Italianen vonden het prachtig. Wat een avond!

De dag na aankomst hebben we veel moeite moeten doen om aan geld te komen. Op de tolweg de reisdag was het ook al een probleem: de automaten kennen onze Rabopas niet waardoor we de tolweg niet konden betalen. Aangezien er geen mannetje in het hokje zat en we geen contact geld hadden was dat wel een probleem. Gelukkig was er wel een mannetje die door de speaker ons probeerde wat duidelijk te maken (wat wij niet verstonden) en die ons na een kwartier prutsen maar heeft doorgelaten zonder te betalen. Op de dag na aankomst hebben we vanuit de camping 3 lange wandelingen gemaakt en pas bij de derde pinautomaat, na een uur lopen, konden we daadwerkelijk geld uit de automaat krijgen. Vreselijk irritant.

Anyway, op de camperplaats van Don Adriatico hebben wij ons zeer goed vermaakt. Op deze plek kostte het ons 'maar' 20 euro per nacht. De camperplaats was voor ongeveer 60 campers en het stond steeds wel vol, met Italianen. Dat was zoiezo erg fijn aan Numana; er waren dan wel ontzettend veel toeristen, op het strand kon je eigenlijk je handdoek niet fatsoenlijk neerleggen, maar het zijn alleen maar Italianen. Bona Sera, Grazi, Doce Pizze.. Wij spreken al een piepklein woordje Italiaans. :-) Onze camper stond letterlijk op 20 meter van het strand, heel vervelend. Een kiezelstrand. Met prachtig helderblauw water. En honderden paraplutje's, en bruingebakken Italianen. En Afrikanen, die de hele dag met hun waar over het strand lopen in de hoop iets te verkopen. Zonnebrillen, tasjes, handdoeken.

Joost heeft 2 keer een poging gedaan om te windsurfen. Helaas moet ik poging zeggen. Want er was echt veel te weinig wind. De eerste keer kon hij net een beetje op de plank blijven staan en af en toe een rakje planeren. Maar door de zeer sterke stroming, was het vooral alleen maar proberen om hoogte te lopen. De 2e keer was een avontuur op zich. Eerst al moesten we samen het surfsetje over de zonnebadende Italianen tillen. Die het allemaal reuze interessant vinden wat je gaat doen. Vervolgens was het voor Joost een klus van een half uur om door de hoge golven en golfbrekers door te komen met eigenlijk te weinig wind. En daarna was het dobberen. Joost werd er in ieder geval niet echt happy van.

Verder hebben we in Numana wat gefietst naar de omliggende dorpjes en hebben we het klooster van Loreto bekeken. Na een fijne steile beklimming eerst maar een ijsje om uit te hijgen en vervolgens het kloosterdorp bekeken. Wel mooi! Voor Joost zijn vader hebben we een speciale kloostermunt gekocht, we dachten dat je dat wel leuk zou vinden, Leo.

Op vrijdagavond in het weekeind van 15 augustus zijn we flink op stap geweest. Het was feest, een grande fiesta. Overal aan en op het strand, waarschijnlijk in heel Italië, was het feest. We hebben een leuke strandtent gevonden waar het erg gezellig was. Een paar Cuba Libres gedronken en pogingen gedaan met de Italianen te praten, maar dat was niet makkelijk. Zij spreken eigenlijk geen woord Engels en wij niet echt Italiaans. Maar op de dansvloer was het zeker gezellig! Het strand lag overigens bezaaid met jongeren, overal lagen en zaten wel mensen bij een vuurtje, met genoeg drankjes uiteraard en ook tenten stonden op het strand. Toen wij rond 4 uur de strandtent verlieten, lagen er al een aantal te slapen, terwijl de rest aan het doorfeesten was. Je zult begrijpen dat we de volgende dag erg brak waren. Vooral ik. En dan in die hitte, echt niet leuk. Ik wilde een siestaslaapje doen maar in de camper was dat niet mogelijk. Ik heb wel een poging gedaan maar het was daar echt letterlijk een sauna. Dus maar op het strand gelegen de hele middag. Ook prima. We hebben verder nog de buren op de camperplaats leren kennen en geprobeerd wat met ze te kletsen. Alana en Roberto en hun zoontje Marco. Leuke, lieve mensen die uit Umbrie komen. Ze hebben ons zelfs uitgenodigd om bij hen langs te komen, dus misschien doen we dat wel op de terugweg! Ik heb hen foto's van onze reis laten zien en ze waren vooral gecharmeerd van de foto's van de Lofoten en de foto's van de 'white sandy beaches' van Denemarken. Dat vinden die Italianen echt prachtig.

Uiteraard hebben we ook een avond pizza gegeten. Een pizza kost hier gemiddeld 4 euro per stuk, en toen ik aan Alana vertelde dat je in Nederland soms rustig 10 euro voor een pizza betaald viel ze bijna van haar stoel. Tja.. Ook dat jonge kinderen bij ons gewoon rond een uurtje of 7 naar bed gaan was een shock voor ze: wij zaten namelijk rond een uurtje of half 12 s'avonds met hun te kletsen en de kleine Marco van 5 jaar zat er nog gezellig bij!

Numana en Porto Recanati ( dorpje/stad naast Numana ) was erg leuk. En vooral ook de camperplaats van Don was leuk. Tussen iedere 2 campers stond een picknicktafel en omdat we van Don geen luifel uit mochten doen en geen troep mochten neerzetten, zat je altijd aan de picknicktafel en dus samen met je buren te eten, drinken etc. Na het eten gingen we net als de Italianen ook maar even flaneren over de boulevard en keken we nog even naar de racers op de kartbaan. Het enige van deze plaats wat echt jammer was, waren de toiletten. Of eigenlijk het gebrek aan toiletten en het gebrek aan schone toiletten. Er waren 2 kleine toiletten en 2 douches. Voor de hele camperplaats. De toiletten moest je eerst schoonmaken met een lading papier voordat je durfde te gaan zitten. En voor de douches stonden s'avonds hele rijen. Maar dat was wel weer grappig eigenlijk, want omdat je maar een minuut kon douchen op een muntje en het muntje door iemand anders in het kastje moest worden gedaan, ging iedereen met het hele gezin naar de douches. De Italianen hebben daar wel weer wat op gevonden: ze hebben allemaal een badjas daarvoor. Met de bikini douchen en die uitspoelen en daarna gelijk de badjas aan. Lekker snel en praktisch! Afdrogen en kleding aandoen in de douche heeft geen zin, je bent gelijk weer nat...

Maar al met al een erg leuke week gehad!

17 augustus 2009

We hebben gister een lange, warme autorit gehad van Numana (Ancona) naar hier. We weten niet precies hoe het hier heet, maar de camping heet Athene en ligt in de buurt van Paestum, aan de kust voorbij Salerno. Toen we gister aankwamen om een uur of 5 hebben we na het uitladen van de surfspullen, het uitdraaien van het zonnescherm, het ophangen van de nog niet droge was, en het uitkloppen van de matten (onze dagelijkse routine zeg maar) eerst een duik in zee genomen, gedoucht en onze kleding gewassen. Ongelooflijk wat waren wij vies en bezweet, ik rook mezelf en dat was niet heel prettig. Het is warm om te rijden en wij hebben geen airco. De thermometer gaf 38 graden buitentemperatuur aan en 46 graden binnentemperatuur. Ik geloof het eigenlijk niet dat het echt zo heet kan worden in de camper. Maar we zijn heel de dag nat geweest van het zweet. Alsof je in een sauna zit waarbij je continu zweetdruppeltjes voelt druppelen en je kleding aanvoelt alsof je net hebt moeten afzwemmen voor diploma B. Maar nu is alles weer fris en fruitig. De zee is ook hier mooi, net als in Numana waar we hiervoor waren. Erg blauw en zeer warm water. In de verte zien we een mooie kuststrook met bergen die uit zee steken en het plaatsje Acripolo. Hier is het landschap vlak en nog vrij groen.

Toen we gister van Numana naar hier reden, kwamen we langs de kustweg gereden die van Salerno naar Agropoli loopt. Dat eerste stuk kustweg na Salerno is niet mooi. Waar we nu zitten is het wel weer erg mooi, maar de eerste kilometers die we langs de kust reden waren echt verschrikkelijk. We denken dat het vuilnisophaalsysteem nog steeds niet goed werkt hier. Ook rijden door Salarno zelf was een hele toer. Alle ingewikkelde en vreemde wegen leken wel een achtbaan. Joost reed en had het idee dat vervoersmiddelen ( ook campers ) door de Italianen ook beschouwd worden als een soort achtbaanwagonnetjes. De camper heeft de achtbaan echter wel weer prima overleeft. Bij de kustweg was het erg vol ( maar vol is niet vol bij Italianen ). Auto's worden rustig op de doorgaande route geparkeerd, zodat zij als een soort wegversperring fungeren voor een camper, zoals bijvoorbeeld onze prachtige Mobilvetta Design, die iets breder is dan een fiat Panda. De gemiddelde Italiaan heeft op zijn beurt ook nog wel eens moeite met het inschatten van onze breedte. De toeter kunnen ze echter wel zeer goed vinden. Als Italianen bij een inhaalactie of snelle bocht toch op het laatste moment in de verdrukking komen dan is een eerste oplossing; gas blijven geven 'want ik ben Italiaan dus ik denk eerst aan mijn eigen auto, daarna pas aan de andere weggebruikers'. Tweede optie is toch maar remmen. En toeteren.

Vandaag zijn we op tournee geweest. We wilden de mooie kuststrook voorbij Agropolo bekijken en op zoek gaan naar de surfspots van Accioroli. Nou het was een hele onderneming! Want het was wederom heel warm en we kwamen langs heel veel kleine, stijle, krappe bergweggetjes. Nou dan weten jullie wel genoeg denk ik? De Italianen waren in ieder geval weer erg op dreef in hun kleine Fiat Panda's en de weggetjes deden ons haast denken aan de wegen op de Lofoten.. En ik heb de thermometer van de binnentemperatuur op 52 graden zien staan....Ik heb er een foto van gemaakt anders geloven jullie dat natuurlijk nooit. We werden wel beloond met prachtige baaien, een helder blauwe zee, mooie groene bergen, schattige en bijzonder oude dorpjes. En ook heel, heel, heel veel Italianen op het strand. En geen wind. Dus surfen wordt gewoon een mission impossible. Al stond er een zuchtje wind, dan kwam je niet over de Italianen heen met je spul, laat staan dat je een kite kunt oplaten... En geen camperplaats of camping te bekennen hier. De Italianen zelf zullen allemaal in appartementjes wonen. Eenmaal op de terugweg, toen we naar de grote weg zijn gereden om niet die hele kronkelweg terug te hoeven, zijn we langs de supermercato gereden. We konden flink inkopen doen, want we waren immers met de camper en niet met de fiets en hadden de surfspullen thuis gelaten. Dus kon het eten gelijk in de koelkast. ( normaal liggen de surfspullen in de weg) Erg handig! Terug op de camping hebben we gelijk weer een duik in zee genomen en heb ik onze kleding gewassen. Daarna hebben lekker Italiaans gegeten; ik kook veel pasta hier. Makkelijk, lekker, snel klaar en goedkoop. En ik heb hier altijd ricotta, salami, rucola, pomodori, en paprika's in de koelkast liggen. Jammie! Zelfs tussen de middag maak ik wel eens spaghetti met alleen wat kruiden. Lekker hoor! Alleen is koken niet echt een pretje, want dan wordt het zowaar nog veel heter in de camper. Ach ja. Je moet er wat voorover hebben! :-)

Campingleven...

Over campingburen gesproken: we hebben op de camping in Kroatie veel gezien en geleerd over het leven op de camping. Op andere campings zien we natuurlijk ook alles maar hier hebben we er meer op gelet en zaten we dichter op elkaar. Campers, caravans en gezinnen komen en gaan, maar tijdens de 5 dagen dat we op deze camping in Kroatie stonden hadden we in ieder geval 2 vaste gezinnen als buren. Een Duits gezin en een Oostenrijks gezin. We hebben eigenlijk geen contact met ze gehad maar konden wel hun dagelijkse leven bekijken. Niet dat we gelijk een heel volk over een kam willen scheren, maar de Duitsers die wij op alle campings hebben gezien, en ook weer deze Duitsers, waren dik, liepen met hun dikke, witte lijf de gehele dag in bikini en deden eigenlijk vrij weinig. Dit Duitse gezin spande wel de kroon. De man en vrouw hebben wij alleen maar in bikini of balleknijper in de open voortent zien zitten. En ze hadden absoluut geen charmant lichaam dus was het niet echt een pretje om dat te zien. Rond een uur of twaalf ging het eerste blikje bier open en dat ging eigenlijk de hele dag wel door. S'avonds gingen er ladingen vlees op de BBQ en werden er nog eens wat blikjes (Duits) bier opengetrokken. Ik heb die man echt helemaal niks anders zien doen dan op zijn stoel zitten en bier drinken. Ik heb hem niet eens een krant, tijdschrift of boek zien lezen, heb hem niet naar het strand zien lopen en heb hem niet met het eten bezig gezien. Mevrouw zorgde voor het eten en stond ook de lapjes vlees te braden op de BBQ. In bikini, met haar oncharmante lichaam. Dat je je niet verveeld, ik snap er niks van. De Oostenrijkers waren ook wat apart. Een man en een vrouw en drie jongeren. Of ze de ouders of de grootouders waren, ik weet het nog steeds niet. Maar ook zij zaten de hele dag bij de caravan. Mevrouw was de hele dag bezig met afwassen en omrommelen maar schoon en opgeruimd was het nooit. Zij was nog dikker en liep in een jurk. Elke avond gingen ze zwemmen in zee en trok ze haar badpak aan. Ook niet echt fijn om te zien. Ze hadden één (klein)dochter die wat vreemd was. Die had vreemde kleding aan en een vreemd lichaam. Keek alleen naar de grond en had een grote bril op. Gaf niks om haar uiterlijk. Kon zich de hele dag vermaken met een tekening en ze was toch echt een jaar of 20 denk ik. Ze ging ook s'avonds zwemmen en dan liep ze in badpak, met ouderwetse waterschoentjes aan en de duikbril alvast op, naar de zee. Elke avond om het zelfde tijdstip. En ze maakte verder geen contact met haar zusjes, die heel de dag op de camping rondzwierven op zoek naar leuke jongens.

Tja, zo zie je van alles op de camping. En leer je een beetje de verschillende culturen kennen. Zweden zijn heel netjes en opgeruimd en eten stipt op tijd. De lunch en avondmaaltijd zijn vaak warm en ze eten s'avonds om 6 uur al. Ze houden van aardappels, aardbeien, brood en eten redelijk veel vis. Bij de avondmaaltijd hebben we veel mensen een flesje bier zien delen en drinken ze het bier uit een wijnglas. Als ontbijt eten ze graag melk/yoghurt met muesli en ze sporten veel. In geen enkel ander land hebben we zoveel mensen buiten bezig gezien met wandelen, nordic walking, hardlopen, fietsen etc. Na 22.00 uur zie je niemand meer op de camping en is iedereen of alvast op bed, of ze zitten binnen.

Italianen daarentegen zijn net zo vriendelijk en gastvrij maar hebben toch een heel ander levensritme. Ook besteden ze heel veel aandacht aan het eten. Dat weet je natuurlijk wel, maar op de camping zie je veel en zie je dus ook dat er echt veel aandacht aan wordt besteed. Veel verse producten en veel pasta, kaas en ham. Vooral de lunch is een belangrijke maaltijd en daarna is het tot 17.00 uur rustig overal. Na de avondmaaltijd, om een uur of half 9 wordt die genuttigd, worden de Italianen pas echt wakker. Dus in tegenstelling tot de Zweden, komen de Italianen pas om 22.00 uur echt tot leven en gaan ze flaneren, naar buiten, de boulevard op. Het is ook pas dan echt aangenaam om in kleding buiten te zijn. Overdag is het te warm en loopt iedereen in bikini. En in tegenstelling tot de Duitsers vinden wij het wel prettig om de Italianen in bikini te zien. Ze besteden naast veel aandacht aan eten, ook veel aandacht aan het uiterlijk. Zelfs zijn er Italiaanse mannen die er in een witte balleknijper nog charmant uitzien.

We zijn nu ruim 2 maanden met de camper op pad en hebben al op heel wat plekken gestaan. Wij hebben zo onze eigen dingen op de camping. En veel geleerd al. Zo hebben we bijvoorbeeld geleerd dat je de watertank niet tot de nok moet bijvullen want dan overstroomt die en dan is de vloer in de camper nat. Dat je s' nachts best stiekem wat vuil water kunt lozen zodat die tank niet overstroomt. Dat we altijd eerste de scheerapparaat test moeten doen om te checken of de stroom wel echt is aangesloten. Dat je voorzichtig de kastjes moet open doen na een dag rijden anders vallen alle boeken op je hoofd. Dat je je lunch alvast moet klaarleggen bij een autorijdag omdat we de koelkast en andere kastjes niet open kunnen doen vanwege de surfspullen. En sinds vandaag heb ik geleerd dat je geen kruimels en suikerkorrels kunt laten liggen want dan heb je de familie mier op bezoek. Vanochtend wakker geworden met een camper vol mieren. Heel fijn. In het noorden van Europa aten wij ook redelijk op tijd en aten we vaak binnen aan onze tafel. S' avonds nog een potje schaak of rummikub, wat lezen of een muziekje aan. In het zuiden van Europa eten we veel buiten, maar dan alleen als er geen wespen zijn. En we eten ook later op de middag en avond en lezen meer boeken. Een spelletje hebben we al lang niet meer gedaan. In Zweden moesten we s' nachts de camper verduisteren om het wat donker te krijgen binnen, hier gaan om half 9 negen de lampjes en kaarsjes aan. Best apart, hier leven we s' avonds meer buiten terwijl het hier veel sneller donker is. Het heeft natuurlijk ook meer met de temperatuur te maken, maar toch.

De Middellandse Zee

Maandag 3 augustus - Maandag 10 augustus

Maandag 3 augustus hebben we Zell am See verlaten. Doel: Slovenië. Na het Oostenrijkse nu ook het Sloveens vignet op de autoruit geplakt. Het regent en het is grijs in de lucht. We komen steeds minder Nederlanders tegen op de weg. Na een tijdje bereiken we de Sloveens grens. Niks bijzonders, niks geen grenspost. Wel nog steeds regen en ook onweer. We hebben Bled uitgekozen als bestemming. Bled is een oud stadje, net over de grens. De omgeving van Bovec is redelijk in de buurt. Bovec is een berggebied bij de Italiaanse grens waar veel aan canoying en wildwatervaren wordt gedaan en waar het erg mooi schijnt te zijn. Maar daar kunnen we met de camper niet komen, de wegen zijn te stijl. We rijden naar een camping bij Bled, maar als we daar arriveren is het vooral erg nat. Een beetje een trieste aanblik ondanks dat de camping wel mooi is en de omgeving erg groen. We zien op de weersvoorspelling dat het nog wel even blijft regenen. We hebben hier eigenlijk helemaal geen zin in en besluiten door te rijden naar de kust. We hebben zin in de zee, na een aantal dagen bergen. De kust van Slovenie moet haalbaar zijn vandaag nog. Na nog ongeveer 2 uur rijden komen we aan in Ankaran.

Slovenie heeft maar heel weinig campings, ontdekken wij. Maar 2 campings aan de kust en maar 40 in totaal. Nu is de kust maar kort ( zo'n 40 kilometer lang) en Slovenie niet heel groot, toch het is wel wat een matig aanbod. Gelukkig is er nog wel plaats op de camping van Ankaran maar het is niet een mooie of fijne camping. Enorm en massaal. Honderden gezinnen, met name Slovenen, Kroaten, Polen die hier staan. En af en toe een Duitser en een Nederlander. Echt weer even wennen na de gezellige, schone, ruim opgezette camping van Zell am See waar alle netjes en geordend was en veel Nederlanders stonden. En het is wennen aan het klimaat: alhoewel het nog steeds slecht weer is, is het wel zo goed als droog en een stuk warmer maar ook klammer en vochtiger. En staan we opeens tussen de olijfbomen. En zien we de zee! Geen zandstrand hier, wel betonnen blokken en heel veel zeewier merken we later als we de zee ingaan. We installeren ons op een mooi rustig plekje: na lang rondlopen op de camping vinden we toch dit mooie plekje. Er komen gezellige Belgen naast ons staan. Een gezin met drie kinderen. De man komt al gauw een praatje met ons maken. Ze waren bijna flauwgevallen, vertelde hij, in de receptie, toen ze de campingprijs hoorden. De camping kost 15 euro per plaats per nacht en nog eens 10 euro per persoon per nacht. Das 35 euro voor ons, maar 65 voor de buren, die met zijn vijfen zijn (3 kinderen). Dat verwacht je op een of andere manier niet in Slovenie. En als de camping nu 5 sterren was met schitterende faciliteiten en een mooie verzorgde omgeving.. Dat is helaas niet echt het geval. De toiletten hier vragen wel wat van je aanpassingsvermogen. Naast de hangtoiletten zijn er gelukkig nog wel een paar toiletpotten maar er is geen toiletpapier en ze zijn gewoon niet echt schoon. Er zijn maar een paar douches, die wel fijn zijn trouwens, maar er is geen faciliteit om je fatsoenlijk te wassen of te scheren.

We hebben 2 nachten op deze camping gestaan (de Belgen overigens maar 1..) en we hebben onder andere het stadje Koper bekeken op de fiets (waar waren we toch (niet) geweest zonder onze fietsen..) Koper is een oud stadje aan de kust van Slovenie en heeft nog een oud centrum met een paar mooie gebouwen en kleine, krappe straatjes. Beetje zoals Tarifa maar dan anders. Het was wel een puzzel om het te vinden, want van Ankaran naar Koper fietsen is mogelijk, maar je moet wel goed zoeken naar de fietspaden. Je kunt goed zien dat het land nog steeds bezig is met de aanleg van goede faciliteiten. De snelwegen in het hele land zijn erg goed en lijken net nieuw aangelegd. Maar op de fiets kwamen wij ook op wat brakkere b-wegen waar je tussen de auto's fietst, waarna er opeens een spiksplinternieuwe brug met fietspad verrees. Maar na de brug moest je vervolgens weer zoeken naar de juiste weg om te fietsen. ANWB paddestoelen zouden een uitkomst zijn.. De kust van Slovenie is helaas niet echt wat we ervan verwacht hadden. Vanaf de camping konden we de gehele kuststrook overzien en zagen we vooral ook veel industrie. Koper ligt vrij centraal aan de kust en deze stad heeft naast het mooie kleine oude centrum ook een erg grote haven waar de grote zeecontainers af en aanmeren. Het weer is overigens de volgende dag opgeklaard en het is warme en zonnig geworden. De zee lag gelijk weer vol toeristen en het landschap ziet er toch wat vrolijker uit in een zonnetje. Het is jammer dat we geen fijne camping hebben gevonden hier anders waren we zeker wat langer gebleven. We willen ook zeker nog een keer naar Bled en Bovec. Misschien later.

Na Slovenië zijn we doorgereden naar Kroatie, naar de kust van Istrie. Uitgekozen op basis van de windsurfguide. Er zouden een paar windsurfspots zijn en het leek ons erg leuk om ook dit land even aan te doen. De grenspost was al leuk want we hebben zelfs een stempel gekregen! We zijn op een camping vlakbij Umaq uitgekomen. Een mooie, relatief kleine camping, direct aan zee. We stonden gelijk weer tussen de Nederlanders, Duitsers en dit keer ook Oostenrijkers. Hier zijn we 5 dagen gebleven en hebben we een heerlijk, vrij rustig weekje gehad. Veel gelezen, af en toe een duik in zee, fietstochtjes gemaakt en ondertussen het campingleven wat in de gaten gehouden. De Kroatische kust is mooi. Een helder blauwe zee en het achterland is groen. De kust zelf en met name het zwemmen in zee gaat wat onhandig; het zijn voornamelijk rotsen, er is veel zeewier en het is erg glad. Dus de surfschoentjes aan en dan door het water lopen alsof je op de evenwichtsbalk loopt. En dan even baden in zeer warm water.

We ontdekten mooie kleine, schattige dorpjes vlak bij de camping, erg leuk om doorheen te fietsen. (Je moet wel goed kijken want voor je het weet ben je er al voorbij, zo klein) Wat ons opviel: wij denken dat geen enkele campinggast verder komt dan de camping. Je hoort dat wel vaker maar hier hebben we het echt gezien. Of eigenlijk is het zo dat we, wanneer we van de camping af gingen en 2 kilometer fietsten, we geen enkele toerist meer tegen kwamen. Wel zagen we Slovenen en Kroaten die langs de kust in prachtige zomerhuisjes zitten, (we zagen dat aan de kentekens van de auto's bij de huizen) maar geen Duitsers of Nederlanders. Toen Joost om een gedetailleerde fietsroutekaart vroeg bij de receptie van de camping, was hij ervan overtuigd dat hij de eerste toerist was die deze vraag stelde. De dame keek wat vreemd op maar begreep het gelijk toen ze de fietshelm van Joost zag. De fietskaart kregen we uiteraard wel, want er zijn hier zeker routes. We hebben ook een mooie route gefietst. Joost noemt het de ANWB recreantenroute. Maar dat is vooral bedacht vanwege het feit dat de route over asfalt en rotsweggetjes ging en qua moeilijkheidsgraad wel wat meeviel. Al moet ik wel zeggen dat het geen 2-vingers-in-de-neus-route was, want het ging wel degelijk over heuvellachtig landschap en de grindwegggetjes zijn niet te doen op een gewone fiets, maar wij zijn inmiddels denk ik aardig gewend aan lastige routes waardoor dit een makkie was) De route was 35 kilometer door het binnenland van Istrie en het was een prachtige route. Veel, heel veel wijnranken gezien en door heel kleine dorpjes gekomen. En maar liefst in totaal 2 andere fietsers gezien; Kroaten die een trainingsrondje deden. Echt ongelooflijk. Wat doen al die toeristen dan de hele dag? Nou ja, eigenlijk weet ik het wel: Zonnebaden. En bier drinken. Maar daarover later meer. De fietstocht had namelijk nog een intermezzo voor ons in petto. Na 2 uurtjes fietsen, toen we op de helft van de route waren en zo'n beetje op het verste punt van de camping, stonden we voor een wegversperring. Ze waren bezig met het aanleggen en vervangen van een weg, een weg waar wij langs moesten. We hadden een gezellige discussie over wel of niet toch langs deze brakke weg rijden. Toen ik na enig aandringen vond, dat we hier toch echt niet langs konden en we dus maar beter die zeer stijle klim, wat net nog een fantastische afdaling was geweest, terug konden gaan, draaide ik mijn fiets om en ja, toen was het feest. Lekke band. Ja hoor! Daar sta je dan, het was behoorlijk heet en we waren in een erg verlaten oord en dan heb je een lekke band! Gelukkig hebben wij altijd alles bij ons dus Joost had de fiets al omgedraaid en was al een nieuwe binnenband aan het zoeken. Maar ik kon toch echt de fietspomp niet vinden. En die hebben we normaal gesproken toch echt altijd bij ons. Maar nu toch echt niet. Shit. Grrr!!! Tja, die nieuwe binnenband, dat heeft geen zin want zonder fietspomp kunnen we echt niks beginnen met deze band. Dus onze enige optie was lopen. Op fietsschoentjes met klicks. Heel prettig. In de hitte, zeg maar op het heetst van de dag, want het was 13.00 uur. Hoeveel water hebben we nog? Nog ieder 1 bidon. Hoe ver is het nog naar de camper? Nog ongeveer 20 kilometer. Hmmm. Das best ver. Heuvel op, heuvel af en eerst nog die klim. Lopend, met de fiets in de hand. Shit. Hoe bedenk je het ook om hier een lekke band te krijgen. Hier, in the middle of nowhere, geen huizen of dorpjes te bekennen en geen mens die we tegenkomen. Ja hoor, hebben wij dat. Ik ben nu wel echt chagrijnig, want ik heb ook hoofdpijn. En het water wat we nog in de bidon hebben, is inmiddels ook warm. Na 500 meter, voordat de klim begint, gaat Joost proberen om de band vast te verwisselen voor een nieuwe band en daar lucht in te blazen. Tja, je verzint wat he. Maar ja, zoals Joost zelf ook al dacht, dat geeft te weinig druk dus daar komt veel te weinig lucht in. Dus zijn we maar verder gelopen. Tot overmaat van ramp vallen alle mueslirepen, die we nog over hadden ook in de rivier dus geen eten meer bij ons.

Om een lang verhaal wat korter te maken: Na de rotklim omhoog, zwetend en hijgend, zijn we verder gelopen. Uiteindelijk hebben we anderhalf uur gelopen, misschien 2 uur, we weten het niet meer. Na 2 pogingen om bij Kroatische dorpelingen tijdens de middagpauze om een fietspomp te vragen, hebben we dan toch eindelijk geluk. 2 jongens zijn buiten bij de boerderij bezig en na wat handgebaren snappen ze dat we lucht nodig hebben voor de fietsband. Er gaat een schuurdeur open en zeer snel en vakkundig gaan ze aan de slag. De generator wordt aangezet en als snel hebben ze een oplossing voor het Franse ventiel. En daar is lucht, uit de luchtdrukpomp die eigenlijk voor de traktor is bedoeld. Yes! Yes! Wauw, wat fijn, lucht in de banden!! Ohjohjohj! En daar gaan we weer, fietsend en wel!! Bij het eerstvolgende dorpje vinden we een barretje waar we 2 cola en een fles water bestellen. Jemig, wat zijn we eigenlijk vies! Zwart van al het vet en vies van het stof en al het zweet. Lekker stinken zeg maar. We drinken snel de cola op en gieten het water over in de bidons en fietsen vrolijk verder. We doen er nog een uurtje over en fietsen door leuke dorpjes en over het platteland van Istrie. En dan zijn we weer terug op de camping waar alle Duitsers en Nederlanders nog steeds liggen te zonnen. Wat een avontuur.