Maandag 3 augustus - Maandag 10 augustus

Maandag 3 augustus hebben we Zell am See verlaten. Doel: Slovenië. Na het Oostenrijkse nu ook het Sloveens vignet op de autoruit geplakt. Het regent en het is grijs in de lucht. We komen steeds minder Nederlanders tegen op de weg. Na een tijdje bereiken we de Sloveens grens. Niks bijzonders, niks geen grenspost. Wel nog steeds regen en ook onweer. We hebben Bled uitgekozen als bestemming. Bled is een oud stadje, net over de grens. De omgeving van Bovec is redelijk in de buurt. Bovec is een berggebied bij de Italiaanse grens waar veel aan canoying en wildwatervaren wordt gedaan en waar het erg mooi schijnt te zijn. Maar daar kunnen we met de camper niet komen, de wegen zijn te stijl. We rijden naar een camping bij Bled, maar als we daar arriveren is het vooral erg nat. Een beetje een trieste aanblik ondanks dat de camping wel mooi is en de omgeving erg groen. We zien op de weersvoorspelling dat het nog wel even blijft regenen. We hebben hier eigenlijk helemaal geen zin in en besluiten door te rijden naar de kust. We hebben zin in de zee, na een aantal dagen bergen. De kust van Slovenie moet haalbaar zijn vandaag nog. Na nog ongeveer 2 uur rijden komen we aan in Ankaran.

Slovenie heeft maar heel weinig campings, ontdekken wij. Maar 2 campings aan de kust en maar 40 in totaal. Nu is de kust maar kort ( zo'n 40 kilometer lang) en Slovenie niet heel groot, toch het is wel wat een matig aanbod. Gelukkig is er nog wel plaats op de camping van Ankaran maar het is niet een mooie of fijne camping. Enorm en massaal. Honderden gezinnen, met name Slovenen, Kroaten, Polen die hier staan. En af en toe een Duitser en een Nederlander. Echt weer even wennen na de gezellige, schone, ruim opgezette camping van Zell am See waar alle netjes en geordend was en veel Nederlanders stonden. En het is wennen aan het klimaat: alhoewel het nog steeds slecht weer is, is het wel zo goed als droog en een stuk warmer maar ook klammer en vochtiger. En staan we opeens tussen de olijfbomen. En zien we de zee! Geen zandstrand hier, wel betonnen blokken en heel veel zeewier merken we later als we de zee ingaan. We installeren ons op een mooi rustig plekje: na lang rondlopen op de camping vinden we toch dit mooie plekje. Er komen gezellige Belgen naast ons staan. Een gezin met drie kinderen. De man komt al gauw een praatje met ons maken. Ze waren bijna flauwgevallen, vertelde hij, in de receptie, toen ze de campingprijs hoorden. De camping kost 15 euro per plaats per nacht en nog eens 10 euro per persoon per nacht. Das 35 euro voor ons, maar 65 voor de buren, die met zijn vijfen zijn (3 kinderen). Dat verwacht je op een of andere manier niet in Slovenie. En als de camping nu 5 sterren was met schitterende faciliteiten en een mooie verzorgde omgeving.. Dat is helaas niet echt het geval. De toiletten hier vragen wel wat van je aanpassingsvermogen. Naast de hangtoiletten zijn er gelukkig nog wel een paar toiletpotten maar er is geen toiletpapier en ze zijn gewoon niet echt schoon. Er zijn maar een paar douches, die wel fijn zijn trouwens, maar er is geen faciliteit om je fatsoenlijk te wassen of te scheren.

We hebben 2 nachten op deze camping gestaan (de Belgen overigens maar 1..) en we hebben onder andere het stadje Koper bekeken op de fiets (waar waren we toch (niet) geweest zonder onze fietsen..) Koper is een oud stadje aan de kust van Slovenie en heeft nog een oud centrum met een paar mooie gebouwen en kleine, krappe straatjes. Beetje zoals Tarifa maar dan anders. Het was wel een puzzel om het te vinden, want van Ankaran naar Koper fietsen is mogelijk, maar je moet wel goed zoeken naar de fietspaden. Je kunt goed zien dat het land nog steeds bezig is met de aanleg van goede faciliteiten. De snelwegen in het hele land zijn erg goed en lijken net nieuw aangelegd. Maar op de fiets kwamen wij ook op wat brakkere b-wegen waar je tussen de auto's fietst, waarna er opeens een spiksplinternieuwe brug met fietspad verrees. Maar na de brug moest je vervolgens weer zoeken naar de juiste weg om te fietsen. ANWB paddestoelen zouden een uitkomst zijn.. De kust van Slovenie is helaas niet echt wat we ervan verwacht hadden. Vanaf de camping konden we de gehele kuststrook overzien en zagen we vooral ook veel industrie. Koper ligt vrij centraal aan de kust en deze stad heeft naast het mooie kleine oude centrum ook een erg grote haven waar de grote zeecontainers af en aanmeren. Het weer is overigens de volgende dag opgeklaard en het is warme en zonnig geworden. De zee lag gelijk weer vol toeristen en het landschap ziet er toch wat vrolijker uit in een zonnetje. Het is jammer dat we geen fijne camping hebben gevonden hier anders waren we zeker wat langer gebleven. We willen ook zeker nog een keer naar Bled en Bovec. Misschien later.

Na Slovenië zijn we doorgereden naar Kroatie, naar de kust van Istrie. Uitgekozen op basis van de windsurfguide. Er zouden een paar windsurfspots zijn en het leek ons erg leuk om ook dit land even aan te doen. De grenspost was al leuk want we hebben zelfs een stempel gekregen! We zijn op een camping vlakbij Umaq uitgekomen. Een mooie, relatief kleine camping, direct aan zee. We stonden gelijk weer tussen de Nederlanders, Duitsers en dit keer ook Oostenrijkers. Hier zijn we 5 dagen gebleven en hebben we een heerlijk, vrij rustig weekje gehad. Veel gelezen, af en toe een duik in zee, fietstochtjes gemaakt en ondertussen het campingleven wat in de gaten gehouden. De Kroatische kust is mooi. Een helder blauwe zee en het achterland is groen. De kust zelf en met name het zwemmen in zee gaat wat onhandig; het zijn voornamelijk rotsen, er is veel zeewier en het is erg glad. Dus de surfschoentjes aan en dan door het water lopen alsof je op de evenwichtsbalk loopt. En dan even baden in zeer warm water.

We ontdekten mooie kleine, schattige dorpjes vlak bij de camping, erg leuk om doorheen te fietsen. (Je moet wel goed kijken want voor je het weet ben je er al voorbij, zo klein) Wat ons opviel: wij denken dat geen enkele campinggast verder komt dan de camping. Je hoort dat wel vaker maar hier hebben we het echt gezien. Of eigenlijk is het zo dat we, wanneer we van de camping af gingen en 2 kilometer fietsten, we geen enkele toerist meer tegen kwamen. Wel zagen we Slovenen en Kroaten die langs de kust in prachtige zomerhuisjes zitten, (we zagen dat aan de kentekens van de auto's bij de huizen) maar geen Duitsers of Nederlanders. Toen Joost om een gedetailleerde fietsroutekaart vroeg bij de receptie van de camping, was hij ervan overtuigd dat hij de eerste toerist was die deze vraag stelde. De dame keek wat vreemd op maar begreep het gelijk toen ze de fietshelm van Joost zag. De fietskaart kregen we uiteraard wel, want er zijn hier zeker routes. We hebben ook een mooie route gefietst. Joost noemt het de ANWB recreantenroute. Maar dat is vooral bedacht vanwege het feit dat de route over asfalt en rotsweggetjes ging en qua moeilijkheidsgraad wel wat meeviel. Al moet ik wel zeggen dat het geen 2-vingers-in-de-neus-route was, want het ging wel degelijk over heuvellachtig landschap en de grindwegggetjes zijn niet te doen op een gewone fiets, maar wij zijn inmiddels denk ik aardig gewend aan lastige routes waardoor dit een makkie was) De route was 35 kilometer door het binnenland van Istrie en het was een prachtige route. Veel, heel veel wijnranken gezien en door heel kleine dorpjes gekomen. En maar liefst in totaal 2 andere fietsers gezien; Kroaten die een trainingsrondje deden. Echt ongelooflijk. Wat doen al die toeristen dan de hele dag? Nou ja, eigenlijk weet ik het wel: Zonnebaden. En bier drinken. Maar daarover later meer. De fietstocht had namelijk nog een intermezzo voor ons in petto. Na 2 uurtjes fietsen, toen we op de helft van de route waren en zo'n beetje op het verste punt van de camping, stonden we voor een wegversperring. Ze waren bezig met het aanleggen en vervangen van een weg, een weg waar wij langs moesten. We hadden een gezellige discussie over wel of niet toch langs deze brakke weg rijden. Toen ik na enig aandringen vond, dat we hier toch echt niet langs konden en we dus maar beter die zeer stijle klim, wat net nog een fantastische afdaling was geweest, terug konden gaan, draaide ik mijn fiets om en ja, toen was het feest. Lekke band. Ja hoor! Daar sta je dan, het was behoorlijk heet en we waren in een erg verlaten oord en dan heb je een lekke band! Gelukkig hebben wij altijd alles bij ons dus Joost had de fiets al omgedraaid en was al een nieuwe binnenband aan het zoeken. Maar ik kon toch echt de fietspomp niet vinden. En die hebben we normaal gesproken toch echt altijd bij ons. Maar nu toch echt niet. Shit. Grrr!!! Tja, die nieuwe binnenband, dat heeft geen zin want zonder fietspomp kunnen we echt niks beginnen met deze band. Dus onze enige optie was lopen. Op fietsschoentjes met klicks. Heel prettig. In de hitte, zeg maar op het heetst van de dag, want het was 13.00 uur. Hoeveel water hebben we nog? Nog ieder 1 bidon. Hoe ver is het nog naar de camper? Nog ongeveer 20 kilometer. Hmmm. Das best ver. Heuvel op, heuvel af en eerst nog die klim. Lopend, met de fiets in de hand. Shit. Hoe bedenk je het ook om hier een lekke band te krijgen. Hier, in the middle of nowhere, geen huizen of dorpjes te bekennen en geen mens die we tegenkomen. Ja hoor, hebben wij dat. Ik ben nu wel echt chagrijnig, want ik heb ook hoofdpijn. En het water wat we nog in de bidon hebben, is inmiddels ook warm. Na 500 meter, voordat de klim begint, gaat Joost proberen om de band vast te verwisselen voor een nieuwe band en daar lucht in te blazen. Tja, je verzint wat he. Maar ja, zoals Joost zelf ook al dacht, dat geeft te weinig druk dus daar komt veel te weinig lucht in. Dus zijn we maar verder gelopen. Tot overmaat van ramp vallen alle mueslirepen, die we nog over hadden ook in de rivier dus geen eten meer bij ons.

Om een lang verhaal wat korter te maken: Na de rotklim omhoog, zwetend en hijgend, zijn we verder gelopen. Uiteindelijk hebben we anderhalf uur gelopen, misschien 2 uur, we weten het niet meer. Na 2 pogingen om bij Kroatische dorpelingen tijdens de middagpauze om een fietspomp te vragen, hebben we dan toch eindelijk geluk. 2 jongens zijn buiten bij de boerderij bezig en na wat handgebaren snappen ze dat we lucht nodig hebben voor de fietsband. Er gaat een schuurdeur open en zeer snel en vakkundig gaan ze aan de slag. De generator wordt aangezet en als snel hebben ze een oplossing voor het Franse ventiel. En daar is lucht, uit de luchtdrukpomp die eigenlijk voor de traktor is bedoeld. Yes! Yes! Wauw, wat fijn, lucht in de banden!! Ohjohjohj! En daar gaan we weer, fietsend en wel!! Bij het eerstvolgende dorpje vinden we een barretje waar we 2 cola en een fles water bestellen. Jemig, wat zijn we eigenlijk vies! Zwart van al het vet en vies van het stof en al het zweet. Lekker stinken zeg maar. We drinken snel de cola op en gieten het water over in de bidons en fietsen vrolijk verder. We doen er nog een uurtje over en fietsen door leuke dorpjes en over het platteland van Istrie. En dan zijn we weer terug op de camping waar alle Duitsers en Nederlanders nog steeds liggen te zonnen. Wat een avontuur.