Winter in Zwolle... en een klein feestje

We zijn weer thuis!

Nou zijn we inmiddels al bijna 2 maanden weer thuis dus echt nieuws is het niet natuurlijk. Maar na ruim 5 maanden reizen waarin we allerlei avonturen beleefden, mooie foto's maakten en verhalen schreven voor de weblog vond ik het tijd om de weblog goed af te sluiten. De laatste foto's en verhalen eindigden in Engelberg, Zwitserland, waar vandaag de worldcup schansspringen wordt uitgevoerd. En daar zijn we allang niet meer!

Op 30 oktober reden we Nederland binnen via Groningen. Een onwerkelijk gevoel om langs de lege, rustige, brede, nette en vlakke A7 te rijden met de camper. Daar waar we 5 maanden eerder de grens overstaken naar Duitsland, richting Denemarken.

Het is heerlijk om weer thuis te zijn ook al was het even wennen de eerste week. Want wat een ongekende luxe om maar 10 stappen te verzetten naar een schoon toilet, te kunnen koken met 4 pitten, tv kijken, kacheltje aan als het koud wordt, een wasmachine laten draaien en zo ontzettend veel ruimte!!

Inmiddels zijn we allang weer gewend aan deze luxe en ruimte, zijn we druk aan het solliciteren wat best aardig lukt en staat de camper nog steeds bij de garage ivm het opknappen van de voorkant (de grill was kapot doordat we ergens in het noorden van Noorwegen een schaap hebben aangereden) en eten we weer boerenkool met worst ipv pasta. Ook heb ik een nieuwe garderobe aangeschaft omdat ik weinig nog had en niks meer paste en staat de kerstboom gezellig in de woonkamer!

We hebben intussen ook alle foto's geordend en 3 fotoboeken en een kleine diaserie gemaakt. Want hier op de site staan 'maar' 200 foto's; we hebben er een paar duizend gemaakt. We willen deze graag met jullie, onze trouwe lezers, delen.

Op vrijdag 29 januari geven we een klein feestje bij ons thuis in Zwolle. Joost is dan jarig en het lijkt ons leuk om al onze foto's, filmpjes en verhalen met jullie te delen. Jullie zijn dus van harte welkom! Laat even weten of je komt op joostenmarjon@gmail.com

Voor de laatste maal: Heel erg bedankt voor alle leuke reacties en het lezen van onze verhalen en het bekijken van de foto's!

Liefs van Joost en Marjon

Verwennerij in Zwitserland...

Engelberg...

Op 1000 meter boven zeeniveau ligt dit leuke dorp. Omgeven door schitterende bergen waarvan de toppen nog besneeuwd zijn. De Alpen in Oostenrijk zijn mooi, maar deze Alpen van Der Chweiz zijn misschien wel nog mooier. De gletscher, de Titlis, is ruim 3000 meter hoog. Waanzinnig hoog! Oh en wat een verwennerij voor Joost en Marjon!! We zijn uitgenodigd bij de Zwitsers Daniel und Ursula, die we op de camping op Sardinië hebben leren kennen. En hoe! We hebben een geheel eigen apartement tot onze beschikking gekregen, echt ongelooflijk heerlijk.. Daniël en Ursula wonen op de bovenste verdieping van het huis van haar ouders wat ze schitterend mooi en modern hebben ingericht. Beneden wonen dus haar ouders en er is tevens een aparte ruimte waar wij nu zitten. Een appartement met woonkamer, keuken, badkamer en slaapkamer. In de winter wordt het verhuurd. Wat een luxe!!! Na 5 maanden in onze kleine camper is dit echt ganz toll!!!

Verder hebben al 2 avonden heel gezellig bij hen gegeten waaronder uiteraard ook een avondje racletten. MMMMMmmmmm jammie.. En vandaag hebben we een mooie wandeling gemaakt op yijn Ursula´s.. Je moet weten dat Ursula de meest sportieve 50 jarige vrouw is die wij ooit ontmoet hebben. Daniël is de gene die achteraan loopt zeg maar. Hij is ook de gene die af en toe een kopje koffie lust onderweg en die van gezellig kletsen houdt. Ursula.. tja dat is gewoon niet te beschrijven hoe fit en sterk die is. We hebben vandaag bijvoorbeeld een wandeling gemaakt. En niet zomaar een wandelingetje maar een wandeling naar 2000 meter hoog. Hup, de pas erin en gaaaaan. Mijn hemel wat een tempo! Maar we hebben het gehaald. Boven op de top hebben we een heerlijk soepje gehad bij een Alpenhut in de zon en daarna weer hup, hup, naar beneden! Zo stijl dat het een grote trap naar beneden was eigenlijk. Man, mijn benen waren ganz kaput! Maar voor Ursula ging het eigenlijk wat te langyaam allemaal... hihi als je eens een goede workout wil moet je met haar een wandeling gaan maken!

Anyway, wij genieten enorm van deze luxe en gezelligheid en het mooie weer en gaan morgen nog een beetje fietsen waarna we donderdagaan de terugweg naar Nederland beginnen. Vrijdagavond komen we aan in Leeuwarden en gaan we het weekeind fijn met onze ouders doorbrengen.

Veel liefs, Marjon en Joost

Ps we zijn inmiddels begonnen met het maken van een fijne diaserie van al onze foto' s en wilen die graag aan iedereen die het leuk vind laten zien. We laten snel weten wanneer we een kleine party in Zwolle organiseren!!!

Ciao!!!

Rome in de zon..

Rome... Wat een heerlijke stad! We hebben 3 dagen door de stad geslenterd, lekker in het nazomerzonnetje. Vandaag regen, helaas, maar we hebben nog een missie dus we gaan later vandaag toch nog even de stad in. Via een smal voetpad langs de snelweg (!) kom je bij een zeer brak stationnetje, Due Ponti genaamd, en vandaar ben je met de trein in 10 minuten op Piazza Flaminio. Vanaf daar hebben we de agelopen dagen eigenlijk alles gelopen. Eerst starten, uiteraard, met een cappuchino en voor Joost een cafe lungo in een barretje in via di ripetta. We hebben de highlights gezien hoor Jo! Il Collosseo, Castel st Angelo van de buitenkant, Pantheon, Plaza di Spagna met de Spaanse Trappen, een muntje in de Trevi fontijn gegooid, Piazza di Popolo, Campo di Fiori, Piazza Navona, Forum Romanum, en ga zo maar door...En uiteraard ook Il Vaticano.. We vielen meteen met onze neus in de boter want we zagen de Paus! In zijn Pausmobiel ( van Mercedes, voor degen die het interesseerd) reed hij zijn rondjes langs de mensen. Zie de foto! Helaas was het geen optie om naar binnen te gaan. Volgens ons is heel de wereld deze week in Rome want het is belachelijk druk met toeristen. De rij was ongeveer 2 uur wachten voor de St Pieter en de Sixtijnse kapel en daar hadden we niet echt zin in... En volgens de legende van de Trevi kom ik ooit weer terug in Rome, dus dan zullen we die volgende keer het Vaticaan maar eens goed bezoeken.

Vandaag dus onze laatste dag in Rome... en daarna nog maar een weekje en dan komen we alweer thuis! Na 5 maanden zullen we Nederland weer binnenrijden. Heel apart!

Maar we gaan eerst nog een weekje naar Zwitserland! Helaas wordt het geen skieen... de sneeuw is daar alweer aan het smelten en ze zijn in oktober nog helemaal niet bezig met pistes en liften dus ook al lag er nog sneeuw haddden we niet kunnen skien. Helaas. We zijn uitgenodigd bij de Zwitsers thuis in Engelberg. We mogen bij hen logeren (ze schijnen een extra appartementje te hebben in hun huis, waar we mogen verblijven, wat een luxe!) en we zijn uitgenodigd voor het diner zaterdagavond en voor een verkenningsavontuur door de bergen voor maandag. Wat super! En wat een leuke afsluiting van onze reis! Waar we begonnen waren met de mannen van de Wielen in Hvide Sande, in een huisje, en na een leuk intermezzo bij Erik en Charlotte in Goteborg, sluiten we af bij onze nieuwe ' vrienden' in Zwitersland! Wij hebben al zin in het heerlijke eten, want ze kunnen heerlijk koken en hebben een giga wijnkelder thuis...

Maar eerst vandaag nog een kleine missie: we gaan Italiaanse schoenen voor Joost kopen!

Ciao!

Joost en Marjon

Vaste wal!

Na een nachtje op zee zijn we weer aangekomen op de vaste wal van Italië!!

Het was een winderige nacht en de zee was wild maar het was prima te doen in de slaaphut op de boot. Het was wel een kort nachtje... Om 06.00 uur reden we van de boot af met de camper en na wat rondrijden en zoeken hebben we een mooie camping gevonden vlak bij het centrum van Rome. De lucht klaart nu op en we gaan zometeen met de fiets de stad in. Is dat niet uniek? Er schijnt een fietspad vanaf de camping langs de Tiber te lopen, tot in het centrum van Rome. Wij zijn erg benieuwd en vinden het nu alweer een mooi avontuur! We zijn beiden nog nooit in Rome geweest en omdat iedereen zo enthousiast is over deze stad gaan we dat de komende dagen eens op ons gemak ontdekken.

De surfspullen zijn ingepakt, we verwachten eigenlijk niet nog goede surfdagen te hebben. Om op jullie reacties terug te komen Joke en Paultjeuh!: we komen in het weekeind van 1 november weer thuis. En we zullen ook Leeuwarden aandoen omdat daar nog veel van onze spullen gestald staan. Maar hoe en wat en wanneer laten we nog weten!!!

Na Rome gaan we ook nog een tripje naar Zwitserland maken, mits er niet te veel sneeuw ligt. Het schijnt daar al weer een witte wereld te zijn. We zijn uitgenodigd bij de Zwitsers die we hebben leren kennen op Sardinië en het lijkt ons erg leuk om naar hen toe te gaan. Ze wonen in een dorpje in de bergen waar ook een wintercamping is. Maar het weggetje ernaartoe is stijl omhoog en als de weg besneeuwd is haalt onze camper dat niet...

Maar eerst Rome!

Bedankt voor de leuke reacties!! We zijn de komende dagen eindelijk eens goed online omdat we onbeperkt op internet kunnen, wat een luxe!

Liefs van Joost en Marjon

Marjon is making progress....

Vandaag bij 10 tot 17 knopen, en veel vlagen, met een 5.4 half en half in plané gevaren en geoefend met mijn trapeze.....Klink ik al als een echte surfer???

De afgelopen dagen zijn Joost en ik veel aan het windsurfen op de Middellandse Zee. Die ligt op ongeveer 25 meter van onze camper. Echt een heel eind sjouwen met de surfspullen :-)

Ach, das natuurlijk niet waar. De zee ligt om de hoek, we kunnen alle spullen voor de camper optuigen en dan sjouwen we het even een poortje door, het strand over en we staan gewoon op de Middellandse Zee! Het toiletgebouw is nog verder lopen...

Momenteel zijn er alleen nog maar windsurfers op de camping. Het wordt steeds rustiger hier en er zijn alleen nog tussen de fanatieke surfers. Het is zelfs zo dat we alle campinggasten wel kennen en zij ons ook. We zijn de enige Nederlanders hier; we hebben de kleinste camper en het meeste spul mee dus dat valt wel op. Als het waait gaat iedereen in de weer met het optuigen van de zeilen en staan we allemaal op een gegeven moment wel op het water. Nou, niet iedereen, er zijn meer mannen dan vrouwen aan het surfen. Maar gelukkig ben ik niet de enige vrouw. Het is toch fijn dat er meer zijn die surfen. Dat motiveert ook wel. Het surfen gaat ook steeds beter, ' making progress'! Ik ben nu fanatiek met de trapeze aan het oefenen. Voor de leken: Met de trapeze (een broekje of brede heupriem met een haak waarmee je kunt inhaken aan koortjes die weer aan de giek hangen) kun je aan de giek hangen als het echt hard gaat, zodat je en stabieler kunt varen en het minder kracht aan je armen kost. Maar het is niet makkelijk, ik ben al tig keer of op het zeil beland doordat ik voorover schoot, of achterover het water ingeplonst omdat ik net te laat was met uithaken. Als het wel goed lukt is dat wel echt gaaf. Maar bij de vlagerige wind, zoals vandaag, waarbij de wind van windkracht 2 naar windkracht 5 schiet, is dat lastig hoor, met de trapeze oefenen. Kijk, Joost die voelt dat goed aan en ziet de windvlagen aankomen, dus die heeft die problemen niet meer. Maar Marjonnetje, die voelt en ziet dat allemaal nog niet zo goed dus ik maak af en toe prachtige duikvluchten.... Ik ben net een zoute haring na het surfen...

De golven hier zijn ook niet grappig. Als de wind vanuit het westen komt, dan staan er van die mega deinende golven. Dus geen kleine golfjes maar heel brede golven van ongeveer 2,5 meter hoog. Heel apart om overheen te surfen moet ik zeggen. Ik durf nooit echt ver op zee te gaan, na een paar honderd meter vind ik het wel best.. Joost vaart gezellig mee en ' coacht' me onderweg af en toe. Das handig hoor! ' iets meer snelheid maken en inhaken!' ' Zeil dichttrekken!' ' overstag!' Rustig Marjon, je wil veel te snel, dan lukt het niet' Zo gaat dat ongeveer. En af en toe is Joost ook even weg, dan gaat ie even echt varen zeg maar....Ach ja, ooit zal ik hem voorbij varen.

Het relaxte leven van Joost en Marjon

4 maanden en 4 dagen geleden reden we weg uit Nederland. En hier zitten we dan. Hartstikke bruin, blonde haren; een lekker bakje (Italiaanse) koffie voor de camper; het zonnetje schijnt en de wind waait lekker. We horen de zee op de achtergrond en kijken uit over onze buren van de camping die ook lekker lui zijn op deze zondag. Wat hebben we het toch goed. Je zou bijna vergeten dat het ook hier noodweer kan zijn... Rutger en Francina, na ons avontuur met de modderstromen vonden wij dat we wel een cadeautje hadden verdiend! De chocowafels waren echt heerlijk!!!

Het is nog steeds zo'n 25 tot 30 graden overdag en dat in oktober. Niet te geloven dat het al oktober is. We zijn op 30 mei vertrokken, in de Nederlandse lente, en nu is het al herfst! Weertechnisch is dat voor ons nog niet echt het geval maar het is wel sneller donker s'avonds en s'ochtend en s'avonds al wat frisser. Het voelt als een eeuwige zomer. Een zomer die waarschijnlijk hard eindigt als we 1 november in een koud Nederland arriveren.

Af en toe maken we een praatje met de buren en als ik dan vertel dat we al een tijdje onderweg zijn vind ik het zelf ook nog steeds onwerkelijk. Al bijna 5 maanden lang staan we iedere dag vroeg op, dat nog steeds, maar hebben we nu heel andere dagelijkse bezigheden; mountainbiken, surfen als er wind staat, boek lezen, stadjes en dorpjes bezoeken, tennissen, of gewoon naar de volgende bestemming reizen.... Het is eerlijk gezegd nog steeds niet raar om niet te hoeven werken. We vervelen ons absoluut niet, en ook ons mooie huis missen we niet. Vrienden en famillie missen we wel. Het is leuk om te vertellen aan anderen waar we allemaal al zijn geweest en het doet je steeds weer beseffen wat een bijzonder avontuur we toch beleven: Denemarken, Zweden, Noorwegen en dan met name Lapland en de Lofoten, Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, heel Italië en nu Sardinië. Met name het feit dat we bijna in het uiterste noorden én bijna in het uiterste zuiden van Europa zijn geweest vinden wij zelf erg bijzonder. Daarnaast is het interessant om de landen en culturen te leren kennen. Zo is bijvoorbeeld het contrast tussen de zeer geordende Denen & Zweden en de temperamentvolle Italianen groot. Kijk alleen al naar de favoriete automerken in beide landen; De Zweden kiezen voor veiligheid, degelijkheid en strak design. (Volvo) In die volgorde ook. De Italianen kiezen voor een mooi design. Joost vat dat altijd mooi samen: 'De Fiat is er vooral om er mooi uit te zien en dat je er in kan rijden is een leuke bijkomstigheid.'

De afgelopen 4 maanden hebben we eigenlijk alleen op campings gewoond. En dus heb je altijd buren. En pas als je ergens wat langer dan 3 dagen staat leer je die ook een beetje kennen. Wat voor soort mensen je tegenkomt, ligt vooral aan het soort camping en de regio. Waar we in Kroatië bijvoorbeeld met name de luie medemens tegenkwamen, leren we op Sardinië met name de actieve medemens kennen. In Zweden is iedereen actief, sportief en fit. Hoe noordelijker je daar komt, hoe fitter de medemens op de campings. Daar moet wel bij gezegd worden dat we ook ontzettend veel gepensioneerde Duitsers zijn tegengekomen die puur voor de reis gingen. Die zagen we vooral onderweg op de hoofdroute door Zweden, maar niet tijdens onze wandelingen of fietstochten in de bergen. In Italië leerden we de echte Italiaan kennen. We stonden ook alleen maar op plekken in Italie waar weinig buitenlandse toeristen komen dus dan gaat dat snel. Italianen houden van lekker eten, van flaneren, van temperamentvolle gesprekken met anderen voeren en van zonnebaden. En ze houden van entertainment, s'avonds op de camping. In geen enkel ander land wordt er s'avonds zo laat nog zoveel georganiseerd en gedanst. Cultuuroverschrijdend zijn echter de groepen mensen met dezelfde hobby's. Die lijken in cultuur en gedrag heel erg op elkaar. Zoals bijvoorbeeld Surfers. Op de Surfersplekken waar wij hebben gestaan zijn de cultuurverschillen opeens weer minder groot. Iedereen heeft dezelfde passie. Zowel in Varberg, Zweden, als op Rugen, Duitsland en hier op Vignola Mare, Sardinie, staan we tussen de surfers. Een feest der herkening! Geen rare blikken als wij onze camper uitladen en er van alles aan surfmateriaal uitkomt. Je dagelijkse praatje over de wind, de surfcondities, de grootte van je surfzeil, dat soort zaken. Met sommige mensen heb je meer een klik dan met anderen en gelukkig zijn er mensen waar je vaker een praatje mee maakt en waar het ook wel eens niet over surfen gaat. Zoals het Duitse stel wat we leerden kennen in Chia, die we weer tegenkwamen in Vignola nadat zij de regen in San Theodoro hadden overleefd. Een van de weinige stellen van onze leeftijd die we tegenkwamen. Zij waren allebei kitsesurfers en met hen hebben we veel op het strand gezeten, tussen het surfen door wat gekletst over van alles en nog wat. Leuke, aardige mensen die nu helaas al weer thuis zijn want hun vakantie zat er alweer op. Tja, zo gaat dat, mensen komen en gaan. Maar het is wel leuk om hier de mensen wat te leren kennen. Daardoor hebben wij al een thuisgevoel op deze camping en zeg je dagelijks vele mensen gedag. Je leeft hier dicht op elkaar en daardoor leer je de dagelijkse ritmes en bezigheden wat kennen. Zo is hier bijvoorbeeld een Oostenrijks echtpaar van rond de 40 jaar die net begonnen zijn met surfen. Ze hebben thuis in Oostenrijk een simpele baan (zeggen ze zelf) en hebben pas op latere leeftijd de spirit gekregen om nieuwe dingen te leren. Naast surfen is hun nieuwe hobby ook bergbeklimmen..Het is echt een aandoenlijk, lief en aardig stel. Elke dag weer staan ze op de beginnersplank met een klein zeiltje, te oefenen en te oefenen. De dame is een klein dikkertje met een vrolijk gezicht die straalt als het gelukt is heen en weer te varen. Voor het geval ze midden op zee even de puf niet meer heeft, heeft ze wat chocolade mee in het voorvakje van haar zwemvest. Je verzint het niet....

De Nederlanders die we hier hebben ontmoet (de enige Nederlanders sinds weken...) waren al jaren wat on tour met de camper. Meneer surfde, mevrouw wandelde en samen maakten ze tochten met de mountainbike. Ze waren fit en deden alles gewoon maar met een nuchterheid zoals alleen Groningers en Friezen dat kunnen (het waren Groningers...) Ze waren veel ouder dan wij ze hadden geschat, 74 jaar maar liefst! En gewoon met de camper op pad, lekker surfen en mountainbiken op Sardinie. En zo zijn er nog veel meer (met name Duitsers) die we dagelijks tegenkomen bij de toiletgebouwen, bij de kampwinkel, of op het water. Maar er is altijd natuurlijk nog baas boven baas en dat is onze buurman de Zwitser met zijn vrouw. Hoe oud ze zijn weten we niet, we gokken ergens in de 50, maar zij zijn al 3 jaar aan het reizen!!! Ze hebben een splinternieuwe caravan, een VW Touareq, een mooie windsurfset, mountainbikes en potten met Italiaanse kruiden voor de caravan. Slanke, fitte mensen die er goed gekleed uitzien. Zelfs in sportkleding. Wij hadden daar een kast van een huis in Zwitserland bijbedacht en beide een goede baan. Maar dat is niet meer het geval. Dat huis en die baan hebben ze wel gehad, maar nu leven ze al 3 jaar in een kleine flat in Zwitersland en deze caravan. Ze hebben allebei heel hard gewerkt, hadden beide een goede baan, waren nooit thuis, geen tijd om te skien, en vonden blijkbaar dat ze zo niet meer wilden leven. Dus zijn ze maar gestopt met werken (blijkbaar was dat financieel geen probleem) en nu touren ze door Europa en vliegen af en toe naar een ander werelddeel. Waarom ook niet? Het zijn aardige mensen en leuke buren. En we hebben een soort van vergelijkbaar bestaan als is het voor Joost en mij tijdelijk.

Zo, en nu zien we wat buren optuigen dus gaan wij ook eens even 'Checking out de conditions' doen want dat kunnen we straks lekker surfen!!

Ciao!!!

Joost & Marjon

Modderstromen

We zijn weer terug... Terug op Vignola Mare in het noorden van Sardinië. We staan weer op dezelfde stek, een mooie plaats op de camping, aan zee, en het voelt al bijna als thuis. Het is lekker zonnig en we staan gezellig tussen alle andere campers-met-surfuitrusting-en-mountaibikes. Iedereen lijkt wel naar Sardinië te komen om te surfen of te mountainbiken. Daar is het land dan ook uitermate geschikt voor!

Maar we zijn wel veel sneller terug dan verwacht en dan dat de bedoeling was. We hebben noodweer gehad onderweg en hebben een zeer vervelende reis gehad, maar daarover later meer.

Laat ik bij het begin beginnen. Na 12 dagen Vignola Mare vonden wij het vorige week tijd om weer eens op tournee te gaan. We wilde graag meer van Sardinië zien en hadden een aantal plekken uitgekozen om te bezoeken. Eerst richting Oristano, in het westen, daarna richting Chia in het uiterste zuiden, langs de zuidelijk gelegen hoofdstad Cagliari waarna verder naar het oosten wilden, naar Villasimius en Muravera en aansluitend nog naar San Theodoro. Een mooie route, toch? Volgens onze reisgids moeten het allemaal zeer mooie gebieden zijn waar tevens goed gesurft kan worden. En mountainbiken niet te vergeten. Wij zijn de eerste dag aangekomen in Torre Grande op camping Spinnaker, vlak boven Oristano in het westen van Sardinië. Een vrij nieuwe camping, prachtig mooi gestyled met witte strakke gebouwen waar de receptie, een gezellig barretje een mooi lokaal restaurant zich bevinden. Er was ook een prachtig zwembad, een plaatje! De camping lag aan zee en alhoewel de baai niet de allermooiste was, was het strandje prima vertoeven. We zijn hier 1 nacht gebleven. We vielen met de neus in de boter want er was die avond een bruiloft. We konden dus niet gebruik maken van het restaurant. Jammer want het zag er erg uitnodigend uit. Maar ach, een bruiloft is ook leuk om te zien! We hebben ons die middag vermaakt met het lezen van een oud krantje aan het zwembad (De Telefaag, wat heerlijk om soms een krantje te kunnen lezen, over de perikelen van Jan Smit en Yolanthe, het faillissement van Marco Borsato... De Telefaag vindt vooral dat soort berichten interessant om uitgebreid te vermelden dus we zijn op de hoogte) S'avonds hebben we rustig wat bij de camper gegeten, pasta met pesto en salade, en daarna konden we rustig aanschouwen hoe de voorbereidingen van de bruiloft vorderden. Het ging allemaal weer op zijn Italiaans, erg traag en een op het oog ongeorganiseerd zooitje, maar toch stond alles op het allerlaatste moment prachtig mooi klaar. Een perfect plaatje met veel wit linnen, veel lampjes en kaarsen, zelfs in het zwembad dreven waxinelichten en met name het restaurant zag er mooi uit. Het hele feest speelde zich ook voornamelijk in het restaurant af. Blijkbaar is het samen eten met alle gasten tijdens een bruiloft zeer belangrijk voor de Italianen. Het echtpaar zag er mooi uit, het was al een wat ouder bruidspaar, tegen de 40 jaar dachten wij. Helaas viel alles een beetje in het water doordat er een hevige onweersbui losbarste met veel regen. En daarmee begon ook voor ons een week van onweer en regen.

De volgende ochtend was het echter weer prachtig zonnig weer. We hebben alle natte surfspullen gedroogd zodat het weer droog de camper in kon en zijn onze reis naar het zuiden vervolgd. Na een paar uurtjes over de snelweg kwamen we aan in het zuiden en zijn we via Cagliari naar Chia gereden. Een rustige kustweg met hier en daar een afgesloten appartementenpark. Na enige tijd kwamen we via een prachtig dal aan in Chia. Chia is eigenlijk Torre Chia, een oude toren aan de kust als uitkijkpunt over zee. Van een echt dorp kun je eigenlijk niet spreken. Maar er was een camping dus die hebben we geïnspecteerd. Best een aardige camping, met standplaatsen tussen de bomen, aan een prachtige baai. Helaas hielden ze zich hier erg strikt aan de middagpauze, dus moesten we nog 3 uren wachten voordat we konden inchecken.

Die tijd hebben we besteed aan een stukje rijden langs de meest prachtige kustweg die er bestaat, Dat was de Costa del Sud om precies te zijn. Oooh, wauw, echt de allermooiste kust van de Middellandse Zee! Wat mooi!! Verlaten ruige natuur en prachtige baaien met helder blauwe zee. Bijzonder mooi! Alsof je weer in de middle of nowhere bent waar men nog geen resorts heeft geplaatst op de mooiste stranden! Al zijn ze hier wel hoor, de resorts, maar ze vallen nog niet echt op en zijn niet zo gigantisch groot. De Costa del Sud en dan de SP 71 is een kronkelweggetje in de categorie Lourenswaardig, waar wij met 30 kilomter per uur nog best goed langs konden rijden. Zeer mooi!

Op de camping van Torre Chia zijn we 4 nachten gebleven. Zoals je op de foto's kunt zien zijn we hier bijna van de camping afgespoeld, zoveel water is er gevallen. Joost en ik zijn een middag gaan fietsen, over de mooie Costa del Sud waar we mooie foto's hebben gemaakt en een heerlijk broodje hebben gegeten in een te idyllisch en Caraïbisch strandtentje. Het was prachtig weer. En het was een bijzonder mooie fietstocht. We zijn nog een klein stijl zandweggetje afgedaald waar we bij een verlaten prachtbaai uitkwamen. Dan kun je je niet voorstellen dat je daar gewoon fietst en de enige bent die die mooie baai ziet! En tevens kun je je niet voorstellen dat we een uur daarna in de stromende regen terug naar de camping fietsten omdat we werden overvallen door een enorme bui met onweer. Wat een bui! Het was alsof het een stortbui was, een wolkbreuk, maar dan eentje die vervolgens nog 4 uur duurde. We moesten zelfs ons ondergoed uitwringen... Vervolgens hebben we uren in de camper gezeten en gekeken naar de stromende regen... Joost moest op een gegeven moment zijn slippers redden omdat ze met een stroom water van de camping dreven... Dan ben je weer blij met een camper hoor! Want de tentjes dreven ook haast weg...

Na 4 dagen afwisselend regen en zon zijn we weer vertrokken. Chia en de Costa del Sud zijn echt schitterend mooi. Maar de camping was niet heel bijzonder. Veel bomen zonder uitzicht op zee of op de omgeving waardoor het een wat trieste aanblik was, zeker als het regende. Daarnaast waren we de regen ook haast beu en had Joost ook nog een wat mislukte kitesurfdag. Het leek die ochtend een topdag te worden met harde en stabiele wind en een vrij vlakke zee. Maar toen we eenmaal bepakt en bezakt met alle spullen op de mountaibikes op het kitestrand aankwamen en Joost alles had opgepompt, werd de wind onstabiel en kwamen alle kiters juist van het water af. En kwam daar een enorme donkere wolk aanzetten. Uiteindelijk, na lang wachten en wat regen, heeft Joost een paar rakjes gevaren maar verloor hij al snel zijn lenzen. En zonder lenzen zie je niet veel met min 4,5. Zeer frustrerend voor Joost. Daarnaast was de wind toegenomen waardoor de 12 meter kite eigenlijk wat te groot was.... Dus zijn we weer afgedropen.. Balen. Daarom hebben we s'avonds maar een heerlijk pizza gegeten met een halve liter huiswijn in het gezellige restaurantje van de camping. Met echt Italiaanse prijzen en geen toeristenprijzen: pizza's voor 4,50 euro en een halve liter huiswijn voor 3 euro. Koffie voor 0,85. Het was een echt goed restaurant waar je naast pizza's ook veel visgerechten en goede flessen wijn kon nuttigen in een omgeving van plastic tafels en stoelen met plastic kleedjes.. grappig! Vaak tref je het andersom: een restaurant wat prachtig mooi is ingericht met een dure kaart en matige kwaliteit. Hier was weinig tot geen aandacht besteed aan het interieur en de prijzen waren erg laag maar er werd des te meer aandacht besteed aan het eten! Veel Italianen bestelden bijvoorbeeld een menu. Dan krijgen ze eerst wat antipasti, vervolgens pasta met bijvoorbeeld schelpdieren welke aan tafel werd opgeschept en opgediend. Daarna kon men uit de vitrine een mooie hele vis uitkiezen die vervolgens werd deze gewogen en daarna bereidt inde keuken en opgediend. Zo hoort het te zijn, toch?

In Chia stonden we de eerste dag naast een Duits stel van onze leeftijd. Zij gingen alweer op tournee en wilden naar San Theodoro in het westen, meer Noorderlijk. Daar wilden wij ook nog heen, en aangezien het weer steeds wat slechter werd en het in het hele Zuidelijke deel van Sardinie slecht scheen te zijn, wilden wij na deze 4 dagen in Chia maar gelijk naar San Theodore rijden. Iedereen op de camping in Chia was een beetje een het twijfelen geslagen door het weer. Het is inmiddels al lang geen hoogseizoen meer dus we zien steeds meer grote campers met wat ouders echtparen of VW busjes met jongen gezinnen met kleine kinderen die nog niet naar school gaan. Veel Duitsers, maar dit keer zien we ook veel Zwitsers. Veel maken een rondje Sardinie. En omdat het weer in het Zuiden slecht was, waren vele aan het twijfelen geslagen over de route. Dus maak je met iedereen een praatje over de volgende bestemmingen en geeft iedereen elkaar gevraagd en ongevraagd advies over campings, weervoorspellingen en mooie en minder mooie routes. Toch grappig, dat campingleven! Wij besloten om het zuiden maar even te laten voor wat het is. Veel donkere luchten, buien en voorspellingen dat het alleen in het Noorden goed weer was.

Dus op naar San Theodore! Een lange rit, via de snelweg heel Sardinië doorkruisen. Nog steeds alleen maar grijze luchten, af en toe een bui. We vonden het wel een prima autorij weertje. S' middags ging het wel steeds harder regenen. Hoosbuien af en toe. Op een gegeven moment heb ik zelfs de auto even op een stopplaats gezet omdat het even erg hard regende. Alle auto's begonnen steeds langzamer te rijden en het water kwam met bakken uit de hemel. Na een tijdje toch voorzichtig weer verder gereden. Maar het werd nog erger... We zagen alle rivieren langs de weg al overstromen en zagen zelfs een huis onder water staan! Jemig! Akkers onder water, auto's die op de provinciale wegen waren gestopt omdat de wegen overstroomt waren. We hadden al besloten niet naar San Theodore te gaan. We waren er bijna maar met dit noodweer leek het ons niet erg leuk daar. Bij een tankstation weer gestopt en een plekje gevonden waar we nog fatsoenlijk uit de auto konden stappen zonder natte voeten te krijgen. Wat een weer! Eerste maar even wachten en beslissingen nemen. Wat gaan we doen? Wat kunnen we doen? Kunnen we nog verder? Is dat wel verstandig? De auto's reden inmiddels met 30km per uur over de snelweg en sproeiden meters water omhoog. De rivieren kolkten van het water en de modder en we hadden overstroomde huizen gezien onderweg. San Theodoro was geen optie meer want we geloofden er niks van dat de weg ernaartoe nog begaanbaar was. Een kilometer of 30 verderop lag de stad Olbia. Het leek ons het meest verstandige idee om daar voorzichtig naartoe te rijden want om nou bij het tankstation te overnachten... De campings in de omgeving leken ons ook geen optie maar inde stad zou vast wel iets te vinden zijn om te overnachten. Dus wij gingen met frisse moed de snelweg weer op. Joost reed dit keer verder. Gelukkig reden we achter een grote vrachtwagen waardoor we mooi op tijd konden zien waar de grote waterplassen lagen. Soms reden we door een halve meter water. Best eng. Er lag ook steeds meer modder op de weg. Ongelooflijk en dat op de snelweg. Op een gegeven moment kreeg Joost natte voeten. Hij reed met blote voeten en er kwam gewoon water binnen via het gaspedaal. Toen vonden we het echt niet meer leuk en werd het ritje wel wat enger. Aan de overkant van de weg waren al een hele rij auto's gestrand. Daar liepen de modderstromen vanuit de bergen letterlijk over de weg en er stond zonder overdrijven een meter water op de weg. Onbegaanbaar. Dat water stroomde inmiddels ook over onze weghelft en Joost had de grootste moeite om de auto goed op de weg te houden. Rechts zag ik een auto op een afrit onder water staan, gelukkig zonder inzittenden. Shit, dit werd echt gevaarlijk. Joost en ik keken elkaar angstig aan en ik zag in Joost zijn ogen wat ik zelf voelde: Gaan we het redden zonder zelf vast te komen in de modderstroom? Toen ik naast ons een stuk snelweg en vangrail miste en we ondertussen wiebelden over een halve meter water dachten wij echt dat dit dan dat moment was. Gelukkig kon Joost de auto op de weg houden en reden we voorzichtig verder. De weg werd wonderbaarlijk genoeg beter. We reden inmiddels het dal uit richting stad. Het leek lichter aan de horizon. Zouden we het ergste hebben gehad? In de verte allemaal zwaailichten. Ze sluiten de snelweg af. De politie leidde alle auto's aan de overkant van de weg af en wij waren er van overtuigd dat wij nog de een van de laatste auto's waren die over het ergste stuk waren gekomen. Onderweg kwamen we veel brandweerauto;s tegen die allemaal als een gek naar het gebied reden. Omdat het na Olbia droog was en de wegen er gewoon bij lagen alsof er niks aan de hand was zijn we maar doorgereden. We wilden wel graag weer naar Vignola Mare, waar we een heerlijke tijd hadden gehad en waar alles gewoon goed geregeld is. De lucht was niet grijs meer, het regende niet en de rivieren waren hier nog zo goed als droog. Niks aan de hand. We hebben ingecheckt om 7 uur, heerlijk lang onder de douche gestaan, pizza gehaald en een flink glas wijn gedronken. We hebben onze eigen foto's en filmpjes bekeken om hetgeen we hadden meegemaakt een beetje te verwerken. Het was me een rit en we zijn echt blij dat we niet op de snelweg zijn gestrand in een modderstroom.

En dus zijn we nu weer terug, eerder dan verwacht, op de camping van Vignola Mare.

Gister liep het Duitste stel opeens langs de camper, ik zat net een boek te lezen in de zon. Ik was verrast hen te zien. Zij waren de afgelopen dagen wel in San Theodoro geweest en hadden het noodweer ook meegemaakt. Het was inderdaad wel zo erg als dat wij vreesden: het hele dorp stond blank. De camping was compleet overspoeld geweest en veel campers hadden in een meter water gestaan, alle tentjes waren weggedreven. Het strand was niet meer, dat was een grote modderbende. De supermarkten, alles was dicht vanwege de overstroming en het dorp moest door de brandweer worden leegepompt. Zij hadden nog geluk gehad en konden vandaag weg omdat de wegen weer enigszins begaanbaar waren. Het hele dorp was dus een soort rampgebied geworden en compleet door de modder ondergestroomd. Omdat het strand op het laagste punt ligt, was dat tot een modderbende verworden. Wat een drama.

En we hebben een winnaar!

Oooh, wat was het spannend he! Het vage auto onderdeel van de Mobilvetta Design, wat was het nou? Nou Ralf, die Italianos hebben ons zeker niks wijs gemaakt en nee, het was echt de thermostaat niet!

JAN PIEKSTRA GEFELICITEERD!!!!

U heeft de hoofdprijs gewonnen!

Wij zullen onze uiterste best doen om een surfbabe voor je uit te zoeken. Mag het ook een kitebabe zijn? Dat vind jij toch vele malen beter???

Voor de gene die het allemaal graag precies wil weten: Wij hadden een lekkage van de koelvloeitof in de camper. Om precies te zijn lekte het daar waar je je voeten plaatst als je lekker aan het bijrijden bent. De laatste uren spoot het water er letterlijk uit waardoor wij zeer voorzichtig moesten zijn met het plaatsen van onze voeten tijdens het rijden. De mannetjes van de garage hadden zelf geen onderdeel op voorraad dus dit werd even met de Vespa opgehaald. Het bleek inderdaad de verdelerkap voor de koelvloeistofte zijn.Daarom was onze koelvloeitof ook compleet leeggeraakt waardoor de motor te heet werd. Een litertje koelvloeistof was in 40 kilometer er al doorgeraakt...

Eind goed, al goed!!