We zijn weer terug... Terug op Vignola Mare in het noorden van Sardinië. We staan weer op dezelfde stek, een mooie plaats op de camping, aan zee, en het voelt al bijna als thuis. Het is lekker zonnig en we staan gezellig tussen alle andere campers-met-surfuitrusting-en-mountaibikes. Iedereen lijkt wel naar Sardinië te komen om te surfen of te mountainbiken. Daar is het land dan ook uitermate geschikt voor!

Maar we zijn wel veel sneller terug dan verwacht en dan dat de bedoeling was. We hebben noodweer gehad onderweg en hebben een zeer vervelende reis gehad, maar daarover later meer.

Laat ik bij het begin beginnen. Na 12 dagen Vignola Mare vonden wij het vorige week tijd om weer eens op tournee te gaan. We wilde graag meer van Sardinië zien en hadden een aantal plekken uitgekozen om te bezoeken. Eerst richting Oristano, in het westen, daarna richting Chia in het uiterste zuiden, langs de zuidelijk gelegen hoofdstad Cagliari waarna verder naar het oosten wilden, naar Villasimius en Muravera en aansluitend nog naar San Theodoro. Een mooie route, toch? Volgens onze reisgids moeten het allemaal zeer mooie gebieden zijn waar tevens goed gesurft kan worden. En mountainbiken niet te vergeten. Wij zijn de eerste dag aangekomen in Torre Grande op camping Spinnaker, vlak boven Oristano in het westen van Sardinië. Een vrij nieuwe camping, prachtig mooi gestyled met witte strakke gebouwen waar de receptie, een gezellig barretje een mooi lokaal restaurant zich bevinden. Er was ook een prachtig zwembad, een plaatje! De camping lag aan zee en alhoewel de baai niet de allermooiste was, was het strandje prima vertoeven. We zijn hier 1 nacht gebleven. We vielen met de neus in de boter want er was die avond een bruiloft. We konden dus niet gebruik maken van het restaurant. Jammer want het zag er erg uitnodigend uit. Maar ach, een bruiloft is ook leuk om te zien! We hebben ons die middag vermaakt met het lezen van een oud krantje aan het zwembad (De Telefaag, wat heerlijk om soms een krantje te kunnen lezen, over de perikelen van Jan Smit en Yolanthe, het faillissement van Marco Borsato... De Telefaag vindt vooral dat soort berichten interessant om uitgebreid te vermelden dus we zijn op de hoogte) S'avonds hebben we rustig wat bij de camper gegeten, pasta met pesto en salade, en daarna konden we rustig aanschouwen hoe de voorbereidingen van de bruiloft vorderden. Het ging allemaal weer op zijn Italiaans, erg traag en een op het oog ongeorganiseerd zooitje, maar toch stond alles op het allerlaatste moment prachtig mooi klaar. Een perfect plaatje met veel wit linnen, veel lampjes en kaarsen, zelfs in het zwembad dreven waxinelichten en met name het restaurant zag er mooi uit. Het hele feest speelde zich ook voornamelijk in het restaurant af. Blijkbaar is het samen eten met alle gasten tijdens een bruiloft zeer belangrijk voor de Italianen. Het echtpaar zag er mooi uit, het was al een wat ouder bruidspaar, tegen de 40 jaar dachten wij. Helaas viel alles een beetje in het water doordat er een hevige onweersbui losbarste met veel regen. En daarmee begon ook voor ons een week van onweer en regen.

De volgende ochtend was het echter weer prachtig zonnig weer. We hebben alle natte surfspullen gedroogd zodat het weer droog de camper in kon en zijn onze reis naar het zuiden vervolgd. Na een paar uurtjes over de snelweg kwamen we aan in het zuiden en zijn we via Cagliari naar Chia gereden. Een rustige kustweg met hier en daar een afgesloten appartementenpark. Na enige tijd kwamen we via een prachtig dal aan in Chia. Chia is eigenlijk Torre Chia, een oude toren aan de kust als uitkijkpunt over zee. Van een echt dorp kun je eigenlijk niet spreken. Maar er was een camping dus die hebben we geïnspecteerd. Best een aardige camping, met standplaatsen tussen de bomen, aan een prachtige baai. Helaas hielden ze zich hier erg strikt aan de middagpauze, dus moesten we nog 3 uren wachten voordat we konden inchecken.

Die tijd hebben we besteed aan een stukje rijden langs de meest prachtige kustweg die er bestaat, Dat was de Costa del Sud om precies te zijn. Oooh, wauw, echt de allermooiste kust van de Middellandse Zee! Wat mooi!! Verlaten ruige natuur en prachtige baaien met helder blauwe zee. Bijzonder mooi! Alsof je weer in de middle of nowhere bent waar men nog geen resorts heeft geplaatst op de mooiste stranden! Al zijn ze hier wel hoor, de resorts, maar ze vallen nog niet echt op en zijn niet zo gigantisch groot. De Costa del Sud en dan de SP 71 is een kronkelweggetje in de categorie Lourenswaardig, waar wij met 30 kilomter per uur nog best goed langs konden rijden. Zeer mooi!

Op de camping van Torre Chia zijn we 4 nachten gebleven. Zoals je op de foto's kunt zien zijn we hier bijna van de camping afgespoeld, zoveel water is er gevallen. Joost en ik zijn een middag gaan fietsen, over de mooie Costa del Sud waar we mooie foto's hebben gemaakt en een heerlijk broodje hebben gegeten in een te idyllisch en Caraïbisch strandtentje. Het was prachtig weer. En het was een bijzonder mooie fietstocht. We zijn nog een klein stijl zandweggetje afgedaald waar we bij een verlaten prachtbaai uitkwamen. Dan kun je je niet voorstellen dat je daar gewoon fietst en de enige bent die die mooie baai ziet! En tevens kun je je niet voorstellen dat we een uur daarna in de stromende regen terug naar de camping fietsten omdat we werden overvallen door een enorme bui met onweer. Wat een bui! Het was alsof het een stortbui was, een wolkbreuk, maar dan eentje die vervolgens nog 4 uur duurde. We moesten zelfs ons ondergoed uitwringen... Vervolgens hebben we uren in de camper gezeten en gekeken naar de stromende regen... Joost moest op een gegeven moment zijn slippers redden omdat ze met een stroom water van de camping dreven... Dan ben je weer blij met een camper hoor! Want de tentjes dreven ook haast weg...

Na 4 dagen afwisselend regen en zon zijn we weer vertrokken. Chia en de Costa del Sud zijn echt schitterend mooi. Maar de camping was niet heel bijzonder. Veel bomen zonder uitzicht op zee of op de omgeving waardoor het een wat trieste aanblik was, zeker als het regende. Daarnaast waren we de regen ook haast beu en had Joost ook nog een wat mislukte kitesurfdag. Het leek die ochtend een topdag te worden met harde en stabiele wind en een vrij vlakke zee. Maar toen we eenmaal bepakt en bezakt met alle spullen op de mountaibikes op het kitestrand aankwamen en Joost alles had opgepompt, werd de wind onstabiel en kwamen alle kiters juist van het water af. En kwam daar een enorme donkere wolk aanzetten. Uiteindelijk, na lang wachten en wat regen, heeft Joost een paar rakjes gevaren maar verloor hij al snel zijn lenzen. En zonder lenzen zie je niet veel met min 4,5. Zeer frustrerend voor Joost. Daarnaast was de wind toegenomen waardoor de 12 meter kite eigenlijk wat te groot was.... Dus zijn we weer afgedropen.. Balen. Daarom hebben we s'avonds maar een heerlijk pizza gegeten met een halve liter huiswijn in het gezellige restaurantje van de camping. Met echt Italiaanse prijzen en geen toeristenprijzen: pizza's voor 4,50 euro en een halve liter huiswijn voor 3 euro. Koffie voor 0,85. Het was een echt goed restaurant waar je naast pizza's ook veel visgerechten en goede flessen wijn kon nuttigen in een omgeving van plastic tafels en stoelen met plastic kleedjes.. grappig! Vaak tref je het andersom: een restaurant wat prachtig mooi is ingericht met een dure kaart en matige kwaliteit. Hier was weinig tot geen aandacht besteed aan het interieur en de prijzen waren erg laag maar er werd des te meer aandacht besteed aan het eten! Veel Italianen bestelden bijvoorbeeld een menu. Dan krijgen ze eerst wat antipasti, vervolgens pasta met bijvoorbeeld schelpdieren welke aan tafel werd opgeschept en opgediend. Daarna kon men uit de vitrine een mooie hele vis uitkiezen die vervolgens werd deze gewogen en daarna bereidt inde keuken en opgediend. Zo hoort het te zijn, toch?

In Chia stonden we de eerste dag naast een Duits stel van onze leeftijd. Zij gingen alweer op tournee en wilden naar San Theodoro in het westen, meer Noorderlijk. Daar wilden wij ook nog heen, en aangezien het weer steeds wat slechter werd en het in het hele Zuidelijke deel van Sardinie slecht scheen te zijn, wilden wij na deze 4 dagen in Chia maar gelijk naar San Theodore rijden. Iedereen op de camping in Chia was een beetje een het twijfelen geslagen door het weer. Het is inmiddels al lang geen hoogseizoen meer dus we zien steeds meer grote campers met wat ouders echtparen of VW busjes met jongen gezinnen met kleine kinderen die nog niet naar school gaan. Veel Duitsers, maar dit keer zien we ook veel Zwitsers. Veel maken een rondje Sardinie. En omdat het weer in het Zuiden slecht was, waren vele aan het twijfelen geslagen over de route. Dus maak je met iedereen een praatje over de volgende bestemmingen en geeft iedereen elkaar gevraagd en ongevraagd advies over campings, weervoorspellingen en mooie en minder mooie routes. Toch grappig, dat campingleven! Wij besloten om het zuiden maar even te laten voor wat het is. Veel donkere luchten, buien en voorspellingen dat het alleen in het Noorden goed weer was.

Dus op naar San Theodore! Een lange rit, via de snelweg heel Sardinië doorkruisen. Nog steeds alleen maar grijze luchten, af en toe een bui. We vonden het wel een prima autorij weertje. S' middags ging het wel steeds harder regenen. Hoosbuien af en toe. Op een gegeven moment heb ik zelfs de auto even op een stopplaats gezet omdat het even erg hard regende. Alle auto's begonnen steeds langzamer te rijden en het water kwam met bakken uit de hemel. Na een tijdje toch voorzichtig weer verder gereden. Maar het werd nog erger... We zagen alle rivieren langs de weg al overstromen en zagen zelfs een huis onder water staan! Jemig! Akkers onder water, auto's die op de provinciale wegen waren gestopt omdat de wegen overstroomt waren. We hadden al besloten niet naar San Theodore te gaan. We waren er bijna maar met dit noodweer leek het ons niet erg leuk daar. Bij een tankstation weer gestopt en een plekje gevonden waar we nog fatsoenlijk uit de auto konden stappen zonder natte voeten te krijgen. Wat een weer! Eerste maar even wachten en beslissingen nemen. Wat gaan we doen? Wat kunnen we doen? Kunnen we nog verder? Is dat wel verstandig? De auto's reden inmiddels met 30km per uur over de snelweg en sproeiden meters water omhoog. De rivieren kolkten van het water en de modder en we hadden overstroomde huizen gezien onderweg. San Theodoro was geen optie meer want we geloofden er niks van dat de weg ernaartoe nog begaanbaar was. Een kilometer of 30 verderop lag de stad Olbia. Het leek ons het meest verstandige idee om daar voorzichtig naartoe te rijden want om nou bij het tankstation te overnachten... De campings in de omgeving leken ons ook geen optie maar inde stad zou vast wel iets te vinden zijn om te overnachten. Dus wij gingen met frisse moed de snelweg weer op. Joost reed dit keer verder. Gelukkig reden we achter een grote vrachtwagen waardoor we mooi op tijd konden zien waar de grote waterplassen lagen. Soms reden we door een halve meter water. Best eng. Er lag ook steeds meer modder op de weg. Ongelooflijk en dat op de snelweg. Op een gegeven moment kreeg Joost natte voeten. Hij reed met blote voeten en er kwam gewoon water binnen via het gaspedaal. Toen vonden we het echt niet meer leuk en werd het ritje wel wat enger. Aan de overkant van de weg waren al een hele rij auto's gestrand. Daar liepen de modderstromen vanuit de bergen letterlijk over de weg en er stond zonder overdrijven een meter water op de weg. Onbegaanbaar. Dat water stroomde inmiddels ook over onze weghelft en Joost had de grootste moeite om de auto goed op de weg te houden. Rechts zag ik een auto op een afrit onder water staan, gelukkig zonder inzittenden. Shit, dit werd echt gevaarlijk. Joost en ik keken elkaar angstig aan en ik zag in Joost zijn ogen wat ik zelf voelde: Gaan we het redden zonder zelf vast te komen in de modderstroom? Toen ik naast ons een stuk snelweg en vangrail miste en we ondertussen wiebelden over een halve meter water dachten wij echt dat dit dan dat moment was. Gelukkig kon Joost de auto op de weg houden en reden we voorzichtig verder. De weg werd wonderbaarlijk genoeg beter. We reden inmiddels het dal uit richting stad. Het leek lichter aan de horizon. Zouden we het ergste hebben gehad? In de verte allemaal zwaailichten. Ze sluiten de snelweg af. De politie leidde alle auto's aan de overkant van de weg af en wij waren er van overtuigd dat wij nog de een van de laatste auto's waren die over het ergste stuk waren gekomen. Onderweg kwamen we veel brandweerauto;s tegen die allemaal als een gek naar het gebied reden. Omdat het na Olbia droog was en de wegen er gewoon bij lagen alsof er niks aan de hand was zijn we maar doorgereden. We wilden wel graag weer naar Vignola Mare, waar we een heerlijke tijd hadden gehad en waar alles gewoon goed geregeld is. De lucht was niet grijs meer, het regende niet en de rivieren waren hier nog zo goed als droog. Niks aan de hand. We hebben ingecheckt om 7 uur, heerlijk lang onder de douche gestaan, pizza gehaald en een flink glas wijn gedronken. We hebben onze eigen foto's en filmpjes bekeken om hetgeen we hadden meegemaakt een beetje te verwerken. Het was me een rit en we zijn echt blij dat we niet op de snelweg zijn gestrand in een modderstroom.

En dus zijn we nu weer terug, eerder dan verwacht, op de camping van Vignola Mare.

Gister liep het Duitste stel opeens langs de camper, ik zat net een boek te lezen in de zon. Ik was verrast hen te zien. Zij waren de afgelopen dagen wel in San Theodoro geweest en hadden het noodweer ook meegemaakt. Het was inderdaad wel zo erg als dat wij vreesden: het hele dorp stond blank. De camping was compleet overspoeld geweest en veel campers hadden in een meter water gestaan, alle tentjes waren weggedreven. Het strand was niet meer, dat was een grote modderbende. De supermarkten, alles was dicht vanwege de overstroming en het dorp moest door de brandweer worden leegepompt. Zij hadden nog geluk gehad en konden vandaag weg omdat de wegen weer enigszins begaanbaar waren. Het hele dorp was dus een soort rampgebied geworden en compleet door de modder ondergestroomd. Omdat het strand op het laagste punt ligt, was dat tot een modderbende verworden. Wat een drama.