Wat een titel en het rijmt ook nog!

Het erge is dat het nog waar is ook... We waren net voorbij Kiruna, de meest noordelijke stad van Zweden en reden op de weg die naar Noorwegen loopt. We zagen in de verte al de besneeuwde bergtoppen wat op zich al een hele ervaring was. We zaten ons nog druk te maken of de camper ons wel de bergpas over zou trekken want met de 1.9 die erin ligt gaat het bergopwaards zeker niet rap. En toen was het opeen Kaboem! Jemig wat een schrik! Mijn hart zat in mijn keel! Joost zette de wagen keurig rustig langs de kant... Omdat dit zo'n onbevolt en rustig stukje wereld is kom je af en toe pas een auto tegen waardoor we besloten toch maar 100 meter door te rijden want daar was een P plaats. En tja, daar sta je dan hé!

We zijn heel rustug gebleven en zijn gelijk amar gaan handelen want we moesten toch wat doen. De band eerst maar eens inspecteren. Compleet kapot. Niet meer te redden en zeker niet meer te plakken. Gelukkig lag er een reserve wiel in de Fiatmotorkap. Na wat zoekwerk in de camper vonden we ook weer de krik, die lag onder de bestuurdersstoel (waren we even vergeten, Oeli) Na ongeveer een uur werk hadden we de nieuwe band eronder. Pffff... Maar het was in ieder geval gelukt! De eerste meters maar even getest of de band daadwerkelijk goed zat en toen weer door.

En dat nadat we zo'n beetje 1200 kilometer door Zweden waren gereden, over grindwegen en hobbeldebobbelwegen. Op zich was de weg overigens erg goed hoor, maar ze waren een aantal stukken met de weg bezig waardoor het wat lastig rijden was af entoe. Anyway, we moeten snel op zoek naar een garage, maar de dichtsbijzinde zal waarszchijnlijk pas over 200 kilometer in Noorwegen zijn. Tja, dat heb je hé, in het laatste stukje wildernis van Europa!

Lapland is wel heel bijzonder. We zijn nu op dit moment in Brjörkliden, in het Abisko Nationaal park aan het Tjorneträsk meer. We hebben al honderden kilometers verlatenheid achter ons en hier is de wereld wel heel bijzonder. Vandaag hebben we de meest bijzondere mountanbiketocht oooit gemaakt door het toendralandschap van dit gebied, de berg op. We hebben zelfs sneeuw in de handen gehad. De wereld is hier echt verlaten en er groeien alleen nog wat kleine berkenbomen. Verder heideachtige grond met wat bloemetjes en lage struikjes. Het was wel pittig klimmen, sterker nog we hebben veel ook moeten lopen maar het uitziocht was wel ontzettend mooi. We zullen nog een keer gaan om foto's te maken. Terug vond ik echt te gek, want toen konden we afdalen! Spannend! Heel voorzichtig natuurlijk maar het ging goed!

Het meer is gigantisch groot en Joost zal en moet hier op surfen. Jammer genoeg is de camping oerlelijk want gericht op de winter. Grote grindplaatsen. In de winter vast prachtig en vooral praktisch want het ligt naast de skilift maar nu niet mooi. Maar ja, als je even de hoek omhoog loopt dan ben je dat wel weer vergeten. Echt jammer dat het skiseizoen alweer voor bij is. In Riksgränsen, hier zo'n 40 kilometer vandaan op de grens met Nooorwegen, is met Midsommar nog geskied!!! Dat was een week geleden!!! Oh wat jammer want dat had ik toch echt een unieke ervaring gevonden!

Pap, we zetten dit gewoon bij het lijstje van de nog te bezoeken plaatsen en dan gaan we hier in skieen in mei. Lijkt mij wel wat!

We blijven hier nog 2 of 3 dagen. We hebben er 3 lange dagen over gedaan om hier te komen en hebben weer behoefte aan wat rust om al dit moois goed te kunnen opnemen. Daarna gaan we via de bergpas de grens over om de Lofoten in Noorwegen te bekijken. Dan is het volgende doel om te windsurfen in de Noordelijke IJszee, indien mogelijk en verantwoord uiteraard. En ik wil daarnaast ook vis eten. Heb ik nog niet gedaan, namenlijk.

Zo, en nu gaan we zo teurg naar de camper lopen en proberen om te gaan slapen. Het blijft hier zo ontzettend licht dat we echt wat moeten verduisteren om slaap te krijgen..

Liefs, Joost en Marjon