We staan momenteel met de Mobilvetta Design op camping La Pineta de Sibari, Calabrië, Italië. Het is warm, nog steeds, al lijkt het 's avonds wel iets koeler te zijn dan de afgelopen weken. Ik heb bijvoorbeeld deze week voor het eerst sinds Oostenrijk weer eens mijn spijkerbroek aangehad. Niet dat het nu koud is hoor, want het is en blijft zo'n beetje altijd 30 graden in de camper, ook 's nachts. Alleen overdag wil het nog regelmatig 40 graden worden binnen. De spijkerbroek was eigenlijk meer tegen de irritante muggen die je kuiten en enkels altijd zo lekker vinden. En 's avonds koelt het nu wel een beetje af waardoor het best fijn is weer eens een lange broek aan te hebben. Joost doet hier niet aan mee, die wil het graag blijven volhouden in zijn 5 euro korte broek. Moet hij weten.

We zijn hier een aantal dagen geleden aangekomen, na een roadtrip langs de meest zuidelijke punt van Italië, zeg maar de tenen van de laars. We hebben de kustweg gevolgd vanaf Gizzeria Lido via Reggio de Calabrië richting Taranto. Tot aan Reggio di Calabria is het snelweg. Nou ja, grotendeels dan want op vele plaatsen in Calabrië is men nog bezig deze goed aan te leggen. Met EU subsidie. Maar de wegen zijn goed en niet heel druk. Vanaf Gizzeria Lido tot aan Reggio di Calabria heb je prachtig uitzicht over zee vanaf de weg. Er zitten echt schitterende stukken Italië tussen. Met name de laatste kilometers voordat je de bocht om gaat. Je ziet Sicilië heel goed liggen, en op het vaste land van Italië liggen een paar heel mooie dorpjes. Wij hadden ze graag van dichtbij bekeken maar dat liet onze topcamper helaas niet toe. Veel te stijl en bochtig. Nu zijn we heel wat gewend, met name de Lofoten waren de ultieme challenge voor deze Mobilvetta, maar smalle haarspeldbochten stijl omhoog is net wat te gortig. Dat red ie gewoon net niet of is zo ontzettend spannend dat het niet meer leuk is. Regelmatig hebben wij gedacht, gaan we dit halen of moeten we achteruit terug? Das niet heel leuk rijden. Dus we zijn er hier niet aan begonnen. Maar als je met een superbolide naar het zuiden van Italië rijdt, is het volgens ons zeker een aanrader om Tropea, Scilla en Villa San Giovanni eens te gaan bekijken! Reggio di Calabria kun je gerust overslaan. Nu zijn we niet in het centrum geweest, maar door de stad rijden was zeker niet bijzonder mooi dus we hebben de stad gelaten voor wat hij is. De snelweg hield hier ook op en ging over in de B weg die tot aan Taranto loopt. Ondertussen begon het steeds vaker te stinken in de auto. Dit keer voor in de auto, en alleen tijdens het rijden. Dit begon eigenlijk al toen we Italië binnenreden op 10 augustus, maar het begon nu steeds erger te worden en we hebben echt geen idee. Het was de accu niet, dat hadden we al vastgesteld. Dus tja, mysterie. Wat ook een mysterie is: er komt vocht uit de auto, het lijkt uit de vloer te komen en af en toe drupt er wat over de vloer van de auto heen. Op de snelweg hebben we bij een benzinestation aan een mannetje gevraagd, die daar een kleine garage had, wat het kon zijn want we vertrouwden het niet helemaal. Hij sprak geen woord Engels. Met handen en voeten heeft hij ons duidelijk gemaakt dat niks ergs was en dat we gewoon door konden rijden. Hij had het steeds over Cola of Colla. Ik dacht dat ie Coca Cola bedoelde maar wij hebben echt geen Cola in de auto liggen. Maar dat was het niet. Nou ja, wij verder rijden. Ik ben toen in mijn ' hoe en wat in het Italiaans' op zoek gegaan naar Cola of Colla. Blijkt het lijm te zijn! Volgens dat mannetje lekt het dus wat lijm van de vloer. Op zich een plausibel verhaal want het is verrotte heet in de auto tijdens het rijden en de vloeistof stinkt ook. En wat lijm is inderdaad op zich niet een drama. Wel heel irritant maar ja. Wat doe je daaraan he? Tja, wat kranten neerleggen want met blote voeten op slippers in de natte lijm is niet echt fijn want kokend heet.

Ondertussen waren we aangekomen bij windsurfspot: Punto Pellaro. Klinkt goed toch? We konden er alleen niet komen... want de route daarnaartoe voert je door een tunneltje van 2 meter 20 onder de spoorlijn door. En wij zijn 3.25 hoog Tja, dan houd het gewoon op he. Zo'n 10 kilometer verderop zagen we een camping en daar konden we wel weer komen, via een weg over de spoorlijn heen. Was best een aardige camping met een aardig strand. Het entertainment team stond al de middag-strand-aerobic-show te verzorgen. Maar er waren nul mensen aan het surfen. En echt een superspot was het zeker niet. Er stond veel stroming omdat het dichtbij de straat van Messina is. Op die andere spot, waar we niet konden komen, hingen een paar kites in de lucht, daar was het vast erg leuk geweest..

Onderweg zijn we veel verlaten stranden tegengekomen. De ene prachtig mooi, de ander helemaal niet. Af en toe kwamen we door een dorpje en dan is het opletten geblazen om de camper goed te manoeuvreren door de smalle straatjes. De straatjes lijken hier wel allemaal precies 2 fiat panda's breed. Dus als de camper langs een fiatje moet zijn wij erg aan het sturen en passen en meten. Want de Italiaan gaat vooral zijn eigen weg, maar dat was ons inmiddels bekend.

Uiteindelijk zijn we geëindigd in Roccella Jonica. We kwamen dusdanig weinig campings tegen onderweg (zeg maar verder gewoon geen ) dat we hier de camping op zijn gereden. Best een bizarre ervaring was dat. Eerst een grindweg van 2 kilometer (we kregen weer visioenen van de grindwegen in Zweden..en van lekke banden...) en daarna dan toch een groot campingterrein. Maar waar plaats was voor zo'n 200 gasten, stonden in totaal 6 families. De faciliteiten stonden er maar verlaten bij en waren oud en versleten. 20 wasbakken naast elkaar, buiten, in de open lucht, en waarschijnlijk al in geen jaren gebruikt. Raar toch? In heel het zuiden van Calabrië geen camping gezien en hier stond bijna niemand. Het zal aan ons liggen maar wij vonden het apart. De beheerder was echter aardig en voor 20 euro mochten we een nacht staan. Prima. We hebben alles uitgeladen, mierengif gestrooid, mierenstromen in de camper zelf uitgeroeid met glassex (het lijkt een nieuwe extra dagelijkse taak te worden en vraag me niet waarom ik dat doe met glassex, dat weet ik ook niet maar het werkt...) en hebben de fiets gepakt. We hadden weer een missie: binnenbanden scoren bij een fietsenzaak en boodschappen doen. Via de camping naar Rocella Jonica was het ongeveer 4 kilometer fietsen langs een mooi aangelegde boulevard. Het duurde alleen even voordat we op die boulevard uitkwamen, want Joost had op de grindweg een lekke band dus Joost heeft op de grindweg eerst de laatste binnenband moeten gebruiken voordat we weer verder konden. Het was verder een leuk fietstochtje langs mooie stranden waar het zeer rustig was. Het dorpje was wel weer druk en ook best leuk. Na wat heen en weer fietsen vonden we een zaakje die voornamelijk deed in scooters maar die ook wat fietsen aan de gevel had hangen (echt waar, ze hingen aan de gevel) dus ging Joost naar binnen. We zijn inmiddels al aardig inventief in het converseren in het Italiaans en dat ging in dit geval ongeveer zo: Joost liet een oud doosje met een binnenband zien en stak 4 vingers omhoog. Het mannetje begreep dat wel. Zo doen wij dat dus. Want 'Ik zou graag 4 nieuwe binnenbanden willen hebben' staat echt niet in mijn ' hoe en wat in het Italiaans'. Joost kreeg er echter maar 1, de man had niet meer binnenbanden op voorraad. Aan de overkant van deze scooter-fietsenzaak was toevallig ook de supermercato dus konden we gelijk wat boodschappen inslaan. Onze Italiaanse boodschappen bestaan meestal uit brood danwel Ciabatta, Nutella, Rucola, Ricotta, Piadines (soort broodwraps) water en Prociutto Crudo. Onze favoriete maaltijd is Piadines met Ricotta, Prociutto, Rucola, Walnoten, tomaat en zout en peper. Lekker!!! Pasta en pizza eten we ook veel want we zijn nu eenmaal in Italie, en we lijken wel bijna vegetariërs. Vlees is gewoon erg duur hier. En het is lastig voor ons om te kopen omdat we eigenlijk altijd boodschappen met de fietsen doen en vlees vervoeren in deze hitte is niet echt verstandig. Dus waar we in Hvide Sande alleen maar vlees aten, eten we tot nu toe tijdens deze reis nauwelijks een goed stuk vlees als warme maaltijd. Maar echt missen doen we dat niet. De prociutto is ook heerlijk en dat is tenslotte ook vlees! Joost is helemaal in zijn nopjes als we ' lompers' eten. Ik ook trouwens, met een glas wijn erbij, heerlijk! (Dat van de Lompers moet ik even uitleggen. In Zweden waren ook veel broodwraps te koop en ook de Zweden aten dat veel. Wij proberen graag alles uit en kochten ook daar broodwraps. Lomper stond er op de verpakking van deze Zweedse variant. Dus wij dachten dat ze zo heetten. Maar pas veel later kwamen we erachter dat Lomper gewoon een merk is. Toen noemden wij deze maaltijd echter al steeds Lompers en dat doen we nu gewoon nog steeds. Dus de Piadines van Italië heten bij ons ook Lompers) In Zweden eten ze de lompers veel met sla en garnalen of met sardines en salade. In Italië moet je de lompers eerst even aanbakken en daarna kun je ze eten met rucola, Prociutto, en wat je nog meer lekker vind. De Italianen maken er voor de kindern ook een andere lekkernij van: Warme lompers met nutalla. Das inderdaad echt heel lekker, wij kregen ze eens van de Italianen waar we naast stonden bij Don Adriatico en ik maak ze af en toe ook zelf wel eens klaar. Hmmm...

Maar tot zover het eten. In Roccella Janico zijn we 1 nachtje gebleven en hebben we de volgende ochtend alles weer ingepakt. De camping was gewoon niet eentje waar we langer wilden blijven. Beetje vaag allemaal. Dus zijn we weer on tour gegaan, verder over de E90. We zagen wederom prachtige en minder mooie stranden, afgewisseld met dorpjes, oude torens en zelfs oude Griekse opgravingen. Ook kwamen we ontzettend veel leegstaande gebouwen tegen die vaak maar voor de helft waren gebouwd. Op de meest mooie locaties, dat is het vreemde. Het geld zal wel op zijn geweest. We zagen ook wel veel bewoonde huizen die, als je goed kijkt, maar half af bleken. Dan wonen de mensen op de eerste etage, is daar alles netjes geverfd en staan er gezellige plantjes en stoelen enzo, maar dan is de 2e etage helemaal kaal. Alleen muren, geen ramen of deuren. Ze zullen waarschijnlijk pas weer verder kunnen bouwen aan de 2e etage als er weer geld is. Schijnt zo te werken in Italië. Af en toe zagen we ook weer wel mooie volwaardige villa's en boerderijtjes op de heuvels staan of stond er een prachtig vilaresort aan zee. Calabrië is blijkbaar nog een arme streek waar af en toe een luxe project met vila's is neergezet waar de beheerders wel geld steken in onderhoud en afval opruimen.

Ons plan was om de gehele kustweg rond te rijden richting 'de hak' van Italië Maar een paar uur na Roccella Janico werden we bij Crotone plotseling aangehouden door de ANAS mensen (De Italiaanse Rijkswaterstaat van de regio Calabrië) We konden de weg niet vervolgen naar Taranto. In het Italiaans hebben ze ons duidelijk weten te maken dat we niet verder konden omdat de kustweg in onderhoud was. Dat begrepen wij uit de handgebaren althans. Tja, das dus dikke vette pech hé. Dan moet je wel de alternatieve route nemen, en dat was 'maar' ik schat 100 km om. Een B weg door de binnenlanden van Calabrië, via de stad Cosenza, een klein stukje Autostrada, en dan weer terug naar de Ionische kust. Nou, aangezien we geen keus hadden, hebben we dat maar gedaan. Wel jammer van onze kust-roadtrip. De weg zag er op de kaart nog wel wat spannend uit. Maar er stonden geen 12% waarschuwingen op de kaart dus we hebben het er op gewaagd. Uiteindelijk was het een prachtige route. Een mooie weg, dwars door de binnenlanden van Zuid Italië over de Apennijnen heen. Een route die we anders nooit hadden gekozen. Ondanks dat er geen waarschuwingen werden aangegeven van 12% stijgingen was het wel degelijk erg stijl omhoog. Het overgrote deel heb ik in de 3e versnelling moeten rijden, gemiddeld 50 km per uur op een weg waar de rest van de Italianen gemiddeld 90 km per uur reden. Dus werden we, wat te verwachten is, van alle kanten ingehaald, ook door vrachtwagens. Wij hebben ons vaak afgevraagd of er niet ontzettend veel Italianen omkomen in het verkeer want alle inhaalacties die wij hebben gezien.... Onze autorit was dus enigszins wat anders dan we 's ochtends gepland hadden maar uiteindelijk wel erg mooi en leuk.

Uiteindelijk zijn we dus aangekomen op camping La Pineta de Sibari, een camping aan de Ionische kust, nog net in Calabrië. Een grote familiecamping met wederom eigenlijk alleen Italianen met hier en daar een verdwaalde Duitser. Het entertainment team was het leukste van de camping. Maar ook de grote uittocht der Italianen was leuk. Aangezien het einde van augustus is aangebroken moeten alle Italianen weer inpakken en op huis aan. En dat doen de Italianen in stijl hoor! Daar nemen ze gerust de tijd voor. Alles moet namelijk schoon opgeborgen worden en er is nog al wat troep schoon te maken dus zijn ze daar wel een dagje of 2 mee bezig. Een genot om naar te kijken. Elk doekje, stuk zeil of grondzeil wordt afgespoeld met water en geboend. De koelkast en de tv blijven buiten staan want er moet 's middags en 's avonds wel goed gegeten worden met de tv aan. En ondertussen discussiëren ze lekker door.

Helaas was hier ook geen wind. Dus hebben we hier niet kunnen surfen. Augustus lijkt wel de geen-wind-maand in Italië. Wel hebben we een mooie fietstocht gemaakt het binnenland in. Ik had een foldertje gezien van een zwembad in de bergen en dat leek me wel wat. Op de fiets een mooie tocht omhoog. Lekker zweten bij 30 graden plus en in klein verzet de berg op trappen. Gelukkig was het niet heel ver dus na een uurtje waren we er. En het zwembad had ons nog meer te bieden dan alleen water want een modderbad nemen hoorde er ook bij. Na enig aandringen heb ik Joost zover gekregen dat we ons zelf met modder hebben ingesmeerd welke heerlijk ruikte naar zwavel en rotte eieren. Goed voor alles volgens de badmeester. Zal best! Het was wel grappig hoor! Je hele lijf insmeren met vieze smurrie en dan in de zon wachten tot het opdroogt. Een soort mega moddermasker zeg maar! En daarna weer afspoelen en dan lekker zwemmen. Nu, 3 dagen later, ruik ik nog steeds naar rotte eieren, das minder.... Het was een ervaring! Na een tijdje hebben wij onszelf weer in de fietskleding gehesen en wilden we beginnen aan de terugtocht. Eerst een stijl stuk omhoog en daarna weer naar beneden richting zee. Maar helaas ging het na 2 trappen bij mij al mis. Ketting doormidden. En daar sta je dan weer. We hadden van alles bij ons, zoals een fietspomp, die ene nieuwe binnenband uit Roccella en een plaksetje. Maar geen ketting en al helemaal geen apparatuur om een ketting mee vast te maken. Joost heeft zijn best gedaan maar het was echt niet meer te maken. Dus zijn we maar gaan lopen. Bergopwaarts. Heel fijn.. Na een tijdje konden we gelukkig weer dalen en kon ik op mijn fiets zitten en naar beneden rijden. Maar toen de daling voorbij was moesten we echt nog iets van 7 kilometer tot aan de camping. Pfff! Best ver lopen! Steppen lukte ook nog wel maar was best vermoeiend. Tot Joost een briljante ingeving had: Hij vond een stuk plastic langs de weg en heeft mij toen gesleept! Briljant! Werkte uitstekend! De Italianen keken ons wel wat vreemd aan, we reden immers op de grote weg omdat er hier geen fietspaden zijn, maar ik vond het allang best! Ging hartstikke goed zo! We wisten dat er in het dorpje verderop een fietsenzaak was dus daar zijn we naartoe gesleept en hebben we de ketting laten maken. En zo hadden we weer een mooi avontuur beleefd!